Να γιατί δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου

1149
Να γιατί δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου-Beauté magazine

Χαμηλή αυτοεκτίμηση; Συναισθηματική ανασφάλεια; Ασφυκτική ανάγκη για επιβεβαίωση; Δυσκολία στην δέσμευση; Σχέσεις μετ’ εμποδίων; Μήπως όλα όσα σου κάνουν τη ζωή δύσκολη ξεκινούν από το ότι δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου; Aς πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Κάθε βρέφος αντιλαμβάνεται συνειδητά ή και ασυνείδητα το πόσο αβοήθητο είναι. Αν το παιδί δεν νιώθει ασφάλεια, στήριξη, αγάπη και πλήρη αποδοχή από τα πρώτα του βήματα στον κόσμο, μπορεί να βιώσει πηγαία συναισθήματα που ίσως δράσουν απειλητικά στην ψυχολογία του αλλά και στην μετέπειτα πορεία της ζωής του.

Τα συναισθήματα αυτά είναι τόσο τρομακτικά που κάθε παιδί δημιουργεί υποσυνείδητους «μηχανισμούς επιβίωσης» προκειμένου να επιβιώσει σε ένα προβληματικό περιβάλλον.   

Στρέφοντας τα βέλη προς τον εαυτό μας

Το παράδοξο είναι πως όταν νιώθουμε ότι δεν μας αγαπούν και δεν μας προστατεύουν, στρέφουμε τα βέλη προς εμάς τους ίδιους. Είναι ψυχολογικά πιο ασφαλές να ενοχοποιούμε τον εαυτό μας για τις κακοποιητικές συμπεριφορές που δεχόμαστε από το να αντιμετωπίσουμε και να παραδεχτούμε την αλήθεια. Ο εσωτερικός ψυχολογικός μηχανισμός λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε αντί να θυμώσει με αυτούς που το έχουν απογοητεύσει ωθεί το παιδί να ρίχνει το φταίξιμο τον εαυτό του.

Το παιδί δεν θα αναρωτηθεί “άραγε γιατί οι γονείς μου δεν με φροντίζουν , γιατί δεν με αποδέχονται, γιατί δεν με αγαπούν”. Αντιθέτως αυτό που θα σκεφτούν είναι “εγώ φταίω για όσα άσχημα μου έχουν συμβεί”. Αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια στο οικιοποιηθεί την ευθύνη των λανθασμένων συμπεριφορών των γονέων παρά στο να νιώσει θυμό. Αυτη η «ασφαλής» υποσυνείδητη επιλογή μπορεί να δημιουργήσει σε κάθε παιδί ένα είδος λανθασμένης  ισορροπίας.

Αμυντικός μηχανισμός

Από στρατηγικής πλευράς, όσο κι αν είναι θλιβερός, ο μηχανισμός άμυνας των παιδιών “να μην αγαπούν τον εαυτό τους” είναι ένας απολύτως λογικός τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν τη δυσλειτουργική καθημερινότητά τους. Αν και “χρήσιμος” στη παιδική ηλικία, στην ενήλικη ζωή ο ίδιος μηχανισμός μετατρέπεται σε ένα πραγματικά εξουθενωτικό πινγκ-πονγκ συναισθημάτων.

Όταν μεγαλώνουμε, μπορούμε επιτέλους να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Είναι υποχρέωση να επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους ευγενικούς και στοργικούς. Η αποστροφή για τον εαυτό δεν εξυπηρετεί. Μετατρέπεται σε ζοφερό, αυτοκαταστροφικό συναισθηματικό φορτίο που ωθεί σε σκέψεις τύπου “αυτός που δεν αξίζει τελικά είμαι εγώ και αυτό εξηγεί το ότι δεν αγαπήθηκα αρκετά”.

Ζούμε μέσα σε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε εύκολα. Ντρεπόμαστε ακόμα και για τη ντροπή που νιώθουμε. Προσθέτουμε περισσότερο πόνο στον ήδη υπάρχοντα πόνο. Αποστρεφόμαστε αυτό που έιμαστε. Δεν νιώθουμε ίχνος συμπόνιας για τον εαυτό μας. Μας είναι αδύνατον να καταλάβουμε γιατί έχουμε μια τόσο διαστρεβλωμένη και τοξική σχέση με το “είναι” μας. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι και χαρούμενοι όπως άλλοι άνθρωποι γύρω μας.

Όταν τελικά αναζητήσουμε θεραπεία για να δουλέψουμε αυτά τα δυσλειτουργικά πρότυπα σκέψης και συναισθημάτων, πολλοί από εμάς αγγίζουμε τη βάση του καταπιεσμένου μας θυμού. Είναι σύνηθες να παραμένουμε κολλημένοι στη φάση του θυμού για μεγάλο χρονικό διάστημα όπως επίσης να νιώθουμε έντονη πικρία για τους γονείς μας και για όλα αυτά που μας έχουν απογοητεύσει ή και πληγώσει.

Βαδίζοντας από το θυμό στη θλίψη

Να θυμάσαι πως είναι απαραίτητο να “κατοικήσεις στη χώρα της οργής για λίγο” γιατί πολύ απλά είναι ένα στάδιο μέσα στη διαδικασία της θεραπείας. Το να γίνεις “μόνιμος κάτοικος του θυμού σου’” δεν είναι ούτε επιθυμητό ούτε χρήσιμο. Ο θυμός σε κάνει να νιώθεις δυνατή και σίγουρα είναι ο εσωτερικός σου οδηγός για όλα αυτά που δεν θέλεις να σου συμβούν ξανά και ναι, ορισμένες φορές μοιάζει δελεαστικό να κρατήσεις αυτό το συναίσθημα για όσο περισσότερο μπορείς. Όμως αν θέλεις να φτάσεις στη ρίζα, στο βασικό συναίσθημα που είναι η θλίψη, θα πρέπει να αφήσεις πίσω σου τον θυμό.

Η θλίψη είναι ένας ειλικρινής, αληθινός και καθαρός πόνος. Εάν νιώθεις ότι δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου, το να του επιτρέψεις να νιώσει θλίψη για όλα όσα έχουν συμβεί και να τα αντιμετωπίσεις, είναι εξαιρετικά θεραπευτικό. Αν αφήσεις τον εαυτό σου να νιώσει τη λύπη, τότε χωρίς αναγκαστικά να το συνειδητοποιείς, του επιτρέπεις να αρχίσει να αισθάνεται όλη την γκάμα των συναισθημάτων. Έχε κατά νου ότι τα αρνητικά προς τον εαυτό σου συναισθήματα, είναι μια άμυνα, μια δυσλειτουργική συνήθεια που σου απαγορεύει να νιώσεις και να εκφράσεις τη λύπη σου.

Αποδοχή και αυτοσυμπόνια

Πέρα από τη θλίψη, βρίσκεται εν τέλει αυτό για το οποίο πραγματικά προσπαθείς. Η κατανόησή για αυτό που σου συνέβη, η αποδοχή και η συμπόνια για τον εαυτό σου.

Αν έχεις καταλήξει στο ότι δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου, αυτά είναι τα επτά στάδια που περιγράφουν και θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις αυτή την έλλειψη αγάπης προς εσένα:

  • Συναισθηματικός ή/και σωματικός τραυματισμός που προκλήθηκε από τους φροντιστές μας στην παιδική ηλικία
  • Μετατροπή του δικαιολογημένου θυμού σε ντροπή, ως μέτρο αυτοπροστασίας
  • Ομαλοποίηση αφηγήσεων αναξιότητας και μη αγάπης
  • Ανακάλυψη της προέλευσης των αρνητικών βασικών πεποιθήσεων
  • Περίοδος θυμού
  • Περίοδος θλίψης
  • Αληθινή κατανόηση, αποδοχή και συμπόνια για τον εαυτό μας.

Όλα αυτά είναι μόνο η θεωρία φυσικά. Στην πράξη οι θεραπευτικές διαδικασίες δεν είναι ποτέ τόσο καλά τακτοποιημένες, ούτε τόσο εύκολες και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να τοποθετήσουμε σε συγκεκριμένο πλαίσιο τα διαφορετικά στάδια. Όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και πολλές φορές “μπερδεύονται” το ένα με το άλλο.

Είναι φυσιολογικό να υπάρχουν παλινδρομήσεις, τη μια ημέρα να βλέπουμε ότι σημειώνουμε μεγάλη πρόοδο και την επόμενη να πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αφετηρία. Θα ήταν υπέροχο να νιώθουμε διαρκώς αποδοχή και συμπόνοια για τον εαυτό μας αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς οφείλουμε να παραδεχτούμε πως δεν είναι καθόλου έτσι. Για την ακρίβεια όλοι έχουμε καλές και δημιουργικές ημέρες όπως επίσης και ημέρες που νιώθουμε να πνιγόμαστε.

Αυτό το ταξίδι της αγάπης και της συμπόνιας προς τον εαυτό σου μπορεί να φαντάζει δύσκολο. Όμως, όσο επίπονη κι αν είναι αυτή η διαδικασία, η ανταμοιβή σου θα είναι ακόμα μεγαλύτερη και η εσωτερική σου γαλήνη θα σε ξαφνιάσει ευχάριστα. Με γνώμονα το όραμα αυτό, συνέχισε να βαδίζεις κάνοντας ένα βήμα τη φορά και με αγάπη.


Kεντρική φωτογραφία Matheus Bertelli / Pexels.

Κείμενο της Professional Certified Life Coach Γαβριέλλας Καραπατή.
www.gkarapati.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ