Μετά από δύο χρόνια πανδημίας, πριν τρεις εβδομάδες ο κόσμος ξύπνησε σε μια απροσδόκητη, νέα πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα πολέμου, βαρβαρότητας, καταστροφής, ερειπίων και προσφυγιάς. Τι να περιγράψει κανείς από το σοκ… Την ανθρώπινη τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας; Την μαζική καταστροφή και την ισοπέδωση ολόκληρων πόλεων από μία μόνο απόφαση; Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν μανιωδώς να επιβιβαστούν σε οποιοδήποτε μεταφορικό μέσω κατευθύνεται μακριά από τη καταστροφή. Εκατομμύρια πρόσφυγες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Αυτοί που μένουν πίσω προσπαθούν να βρουν τροφή, να ζεσταθούν, να προστατευτούν, να επιβιώσουν! Τα μαιευτήρια βομβαρδίζονται. Μαζί τους βομβαρδίζεται και η ψυχή όλου του κόσμου!
Συναισθήματα στη δίνη του πολέμου
Έχοντας συζητήσει με πολύ κόσμο για την ανασφάλεια που έχει δημιουργηθεί στη ζωή όλων μας, η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό μου είναι πόσο μεγάλη δύναμη έχει ΜΙΑ μόνο απόφαση ενός μόνο ανθρώπου, με αποτέλεσμα την καταστροφή και τον θάνατο πολλών άλλων ανθρώπων. Όχι Ουκρανών, ούτε Ρώσων, ούτε άλλων εθνικοτήτων που ζουν εκεί, αλλά ανθρώπων! Τα συναισθήματα πολλά.
Φόβος.Το απόλυτο και κυρίαρχο συναίσθημα ενός πολέμου. Στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη αναγράφεται ότι οι ηγέτες επέλεγαν γενικά να χρησιμοποιήσουν έναν συνδυασμό ελπίδας και λογικής ως αντιστάθμισμα του φόβου. Το βλέπω και τώρα να συμβαίνει στα μάτια αυτών που αρνούνται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και μένουν πίσω να πολεμήσουν γενναία με την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουν!
Θυμός. Σαν κυρίαρχο συναίσθημα, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο θυμός σου δίνει δύναμη να αγωνιστείς πιο πολύ, ενώ ο φόβος, σου τη μειώνει. Σε έναν πόλεμο ο θυμός είναι το κίνητρο που νικάει το φόβο! Στον θυμό δεν διαπραγματεύεσαι και δεν υποχωρείς!
Θλίψη. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που τίποτα αυτονόητο πλέον δεν υπάρχει στη ζωή τους. Θλίψη, όχι μόνο για τα κτίρια και τις υποδομές που καταστρέφονται, αλλά για τις αναμνήσεις που δημιουργούνται και χαράσσονται στην ψυχή στρατιωτών, παιδιών και αμάχων.
Παγκόσμιο κύμα αγάπης
Ναι, δεν είναι ο δικός μας πόλεμος. Κανείς από μας δεν είναι σε θέση να συλλάβει πως πραγματικά νιώθουν αυτές οι γυναίκες που φεύγουν από τη χώρα τους, χωρίς να γνωρίζουν αν θα ξαναδούν ποτέ τα σπίτια τους ή τους άντρες τους. Που στέλνουν τα παιδιά τους μόνα τους να ταξιδέψουν μακριά από τη φρίκη του πολέμου, με μόνη περιουσία ένα σακίδιο πλάτης. Όμως ένα κύμα ΑΓΑΠΗΣ έχει σηκωθεί από όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Η μεγαλύτερη δύναμη της ανθρωπότητας ενάντια σε κάθε κακό και σε κάθε «πόλεμο» είναι ο τρόπος που συνδέονται μεταξύ τους οι άνθρωποι!
Αγάπη. Συμπόνια. Παρηγοριά. Ανθρωπιστική βοήθεια. Φιλοξενία. Όλες αυτές οι λέξεις έχουν άλλη διάσταση, όταν μιλάμε για έναν πόλεμο. Ένας ολόκληρος κόσμος καταδικάζει και ένας ολόκληρος κόσμος αγκαλιάζει. Καθώς εξελίσσεται ο πόλεμος, η ανθρώπινη σύνδεση μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη δύναμή μας. Μακριά από κάθε φόβο ή θυμό, στον πόνο και στην ανάγκη γινόμαστε όλοι, ίσως, λίγο περισσότερο άνθρωποι. Και, εγώ, αν πρέπει κάτι να ξεχωρίσω σαν νότα ελπίδας, είναι αυτό!
Όταν δεν είμαστε σε θέση να αλλάξουμε μια κατάσταση, καλούμαστε να αλλάξουμε τον εαυτό μας
Νομίζω ότι όλοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με έναν «εχθρό» κάποια στιγμή στη ζωή μας, κάποιον, του οποίου οι πράξεις μας έχουν κάνει να υποφέρουμε, κάποιον που προσπάθησε να μας κατατροπώσει και να επιχειρήσει μια εχθρική κατάληψη της ψυχικής μας ηρεμίας. Μερικοί από εμάς είχαμε έναν καταχρηστικό σύντροφο ή ένα κακό αφεντικό πάνω από το κεφάλι μας. Κάποιοι υπέστησαν bullying στο σχολείο και κάποιοι θεώρησαν τον εθισμό στο αλκοόλ ή τα ναρκωτικά, ως εχθρό που πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να νικήσουν.
Αλλά, πιθανώς, ο χειρότερος εχθρός είναι αυτός από τον οποίο νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Και αυτός ο εχθρός είναι η παραίτηση! Ο λαός της Ουκρανίας μας υπενθυμίζει ότι, ανεξάρτητα από το πόσο άσχημες είναι οι συνθήκες και το πόσο κατεστραμμένο είναι το έδαφος, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε χωρίς δισταγμό. Να δώσουμε τη μάχη! Για όλα τα ιδανικά και για όλα τα δικαιώματά μας αξίζει να αγωνιστούμε και να μην παραιτηθούμε ποτέ. Να δώσουμε τη μάχη για την ζωή που μας αξίζει. Για την ελπίδα ενός καλύτερου και πιο δίκαιου κόσμου.
Όταν ο πόλεμος τελειώσει, δε θα χρειαστεί μόνο να χτίσουμε κτίρια και να φτιάξουμε δρόμους. Θα χρειαστεί να «χτίσουμε» την ψυχή όλων αυτών των ανθρώπων που πληγώθηκαν! Και θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να επουλωθούν αυτά τα βαθιά τραύματα.
Νίκησε τον εσωτερικό σου «πόλεμο»
Σε μια «καταστροφή» δε χωράνε συναισθηματικές συμβουλές και tips. Στον αγώνα, όμως, που δίνουμε καθημερινά για την εσωτερική μας «επιβίωση», αυτό που έχω να πω ως συμβουλή είναι το εξής:
Το «όπλο» σου ενάντια σε κάθε εχθρό και σε κάθε «κατακτητή» είναι η ψυχική δύναμη και ανθεκτικότητά σου! Είναι η θετική σου σκέψη. Αυτός που πρέπει να νικήσει αυτόν τον πόλεμο, είναι η ελπίδα και η χαρά! Γιατί η χαρά πρέπει πάντα να νικάει. Μην ντραπείς να ζητήσεις βοήθεια αν δεις ότι δεν τα καταφέρνεις μόνη σου. Εμπιστέψου τους ανθρώπους και τους ειδικούς, αν χρειαστεί, για να τα καταφέρεις. Κατέγραψε όλα σου τα συναισθήματα και μην απορρίπτεις τα δυσάρεστα. Είναι εντάξει να νιώθεις και θυμό και θλίψη και φόβο. Πες στον εαυτό σου πως χρειάζεσαι κάθε μικρή νίκη και κάθε μικρή μάχη για να φτάσεις να κατακτήσεις τον στόχο σου! Αγάπησε τις αδυναμίες σου και τους συμμάχους σου!
Η ζωή είναι γεμάτη ομορφιά και πόνο. Η αποδοχή ότι αξίζει να τη ζεις και να τη βιώνεις, παρ’ όλες τις μάχες που πρέπει να δώσεις, είναι το κλειδί της νίκης σου.
Φωτογραφία, Matti.
Κείμενο της Certified Life & Business Coach και Επικοινωνιολόγου Αφροδίτης Χόντου.
