Κάτοικοι του 10ου διαμερίσματος του Παρισιού αναθέτουν σε street artists να ζωγραφίσουν έναν τοίχο στην περιοχή που το Νοέμβριο δέχθηκε τρομοκρατική επίθεση.
Στην προσπάθειά τους να επουλώσουν τις πληγές λίγους μήνες μετά την τρομοκρατική επίθεση της 13ης Νοεμβρίου 2015, κάτοικοι και καλλιτέχνες του Παρισιού λένε τις δικές τους ιστορίες στον τοίχο. Ας δούμε μερικές από αυτές.
«Φοβόμουν κι ένιωθα μόνη», δηλώνει η Nadia Kami, μία καλλιτέχνις που ζει στο 10ο διαμέρισμα με την κόρη της, όταν τη ρωτούν για την επίθεση που κόστισε τη ζωή 130 ανθρώπων. Τη Δευτέρα μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις κι αφού άφησε την κόρη της στο σχολείο, ένιωσε την έντονη ανάγκη να ζωγραφίσει. Έτσι πήγε στον τοίχο επί της οδού Alibert που συχνά μετατρέπεται σε καμβά για τους street artists της περιοχής. Λίγο παραδίπλα είναι τα καφέ Le Petit Cambodge και Le Carillon.
Μητέρες συμμαθητών της κόρης της Kami είδαν την προσπάθειά της και ζήτησαν την άδεια από τις τοπικές αρχές για να βάψουν όλον τον τοίχο. Μία από αυτές, η Gaelle Giffard, μάζεψε 500 ευρώ από τη γειτονιά για να πληρώσουν τις μπογιές. Έτσι ξεκίνησε η πρωτοβουλία «Dessine-Moi Un Bouquet» (μτφ. «Ζωγράφισέ μου ένα μπουκέτο») και στο τοίχο πλέον ζωγράφοι αλλά και κάτοικοι δίνουν το δικό τους μήνυμα ενάντια στις επιθέσεις. Πολλοί λένε πως ο «Τοίχος της Αγάπης», όπως είναι πλέον γνωστός, τους δίνει ελπίδα και δε φοβούνται να περπατήσουν στο δρόμο. Η Kami ζωγράφισε ένα δάσος με τα κλαδιά των δέντρων σε έκταση. «Στη φύση ο κυνηγός προστατεύεται από τα δέντρα, και το δέντρο είναι ζωή. Προστατεύει τη γειτονιά».
Ο Di Bona προέρχεται από το προάστιο Villeparisis. Αμ κι ήξερε πως το να ζωγραφίσει στον Τοίχο της Αγάπης θα ήταν μία επώδυνη εμπειρία, αποφάσισε να το κάνει. Έτσι ζωγράφισε τη δική του pop graffiti εκδοχή του πίνακα του Delacroix «Η Ελευθερία Οδηγεί το Λαό». Οι φιγούρες του είναι σχεδόν απρόσωπες, με τις εκφράσεις να είναι σκιασμένες για να εκπροσωπούν όλο το γαλλικό λαό. «Από την αρχή ως το τέλος, σκεφτόμουν όσους έχασαν τη ζωή τους εδώ», δηλώνει ο Di Bona. «Με τον Bishopparigo, ένα φίλο κι επίσης street artist, αν και στεκόμασταν πλάι πλάι, δεν ανταλλάξαμε λέξη. Απλά ζωγραφίζαμε».
Ο 62χρονος συνταξιούχος πια Gérard Laux απέφυγε την αναφορά στα γεγονότα που είχαν σημαδέψει το Charlie Hebdo τον περασμένο Ιανουάριο, με το φόβο πως θα τον κατηγορούσαν πως προσπαθεί να βγάλει κέρδος εκμεταλλευόμενος αυτό το τραύμα. «Κοιτάω αυτόν τον τοίχο με τις ζωγραφιές των παιδιών, γεμάτες ζωή», δηλώνει, «και νιώθω πως οι δικές μου ζωγραφιές με τα ζώα αποκτούν νόημα πλάι στις “απλοϊκές” παιδικές». Ο ίδιος προτιμά να ζωγραφίζει κατά τη διάρκεια της ημέρας ώστε να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο. Έτσι ο κόσμος ανοίγεται και λέει «σε μία τόση δύσκολη περίοδο το χρειαζόμαστε αυτό».
Ο Flo δηλώνει πως εμπνεύστηκε από τα παιδιά που έβλεπε να κάνουν τα σκίτσα τους στον τοίχο της οδού Alibert. «Ένιωσα την ανάγκη να διακοσμήσω και να δώσω ένταση αυτά τα αυθόρμητα μηνύματα των παιδιών, και να δηλώσω έτσι την εκτίμησή μου γι’ αυτό που κάνουν. Έτσι προτίμησα να μην κάνω κάτι δικό μου». Ο 39χρονος γραφίστας ζωγράφισε μία πασχαλίτσα έπειτα από προτροπή δύο παιδιών που βρίσκονταν εκεί, πρόσθεσε ποδηλάτες, δρομείς και χορευτές. Από κάτω έγραψε «είσαι ακόμα ο εαυτός σου, είσαι εσύ που μ’αγαπάς».
Ο 26χρονος Fusible ήρθε στη Γαλλία από τη Γουαδελούπη το 2006 κι αποφάσισε να ζωγραφίσει τη λέξη «Ελευθερία». «Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την ελευθερία, κι είναι κρίμα που πολλοί δε μπορούν καν να νιώσουν τι είναι αυτή». Η επιλογή της αγγλικής λέξης δίνει έναν παγκόσμιο τόνο, ενώ τα χρώματα δεν παραπέμπουν σ’ εκείνα της Γαλλικής, ούτε της Αμερικανικής σημαίας. «Η τέχνη είναι μία παγκόσμιο γλώσσα. Είναι ο καλύτερος τρόπος να περάσεις σύνορα, είτε πνευματικά, είτε ηθικά είτε ιδεολογικά». Παρ’ όλα αυτά, βλέπει πως η κατάσταση χειροτερεύει, καθώς ¨η επίθεση στο Charlie Hebdo πλήγωσε την ελευθερία του λόγου, ενώ εκείνης της 13ης Νοεμβρίου την ελευθερία του να ζεις απλά».
Ο 30χρονος RESone αποτίει φόρο τιμής σε συγγενικό πρόσωπο ενός συναδέλφου του που σκοτώθηκε στο Bataclan. Έτσι ζωγράφισε ένα κορίτσι με κλειστά τα μάτια που δίνει την αίσθηση της γαλήνης. Είχε επισκεφθεί πολλές φορές τον «Τοίχο της Αγάπης». Θέλοντας να εκφράσει τη συμπαράστασή του στους μουσουλμάνους που δε γνωρίζουν αραβικά, ζήτησε από μία μητέρα ενός αγοριού που έπαιζε εκεί κοντά κι η οποία φορούσε μαντίλα την πρότασή της. Έτσι κατέληξε στη φράση «αγάπη κι ενότητα». «Με θλίβει το γεγονός πως ερχόμαστε τόσο κοντά μόνο εξαιτίας τραγικών γεγονότων», λέει ο RESone που κατάγεται από τις Αντίλλες, αλλά είναι «Γάλλος πάνω απ΄ όλα».
Δεν είναι τυχαίο που λένε όλοι πως η τέχνη μιλάει μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο στον κόσμο και πως καταφέρνει να φέρει κοντά τον έναν στον άλλον. Ειδικά μετά τη δοκιμασία που πέρασαν οι κάτοικοι του Παρισιού, προκαλεί μόνο αισιοδοξία το γεγονός πως ο κόσμος με μία τέτοια πρωτοβουλία βάζει στην άκρη την ανασφάλεια και δίνει φωνή στην ελπίδα του.
Κείμενο: Αντιγόνη Αδαμοπούλου
