Περιλαμβάνοντας διακόσια σαράντα “πρότυπα” σχέδια σε χρονολογική σειρά, η έκδοση “Εκτός Εαυτού” της Ulrike Müller φιλοξενείται στην γκαλερί Sylvia Kouvali του Πειραιά πριν μετακομίσει στο Λονδίνο. Πρόκειται για ένα εικαστικό λεξικόπου καταγράφει σε βάθος τη σχεδιαστική πρακτική της Ulrike Müller. Τα σχήματά της, σαν σκιές, οντότητες και χαρακτήρες ογκώδεις, αν και λεπτές και φαινομενικά άδειες, μοιάζουν με αρχαϊκές γραμμές που ανακαλύφθηκαν σε αρχαία αγγεία, παιδικά παραμύθια ή άλλους οικείους τόπους στους οποίους εδρεύει ο μοντερνισμός. Η έκθεση, σηματοδοτεί επίσης την παραγωγή ενός καλλιτεχνικού βιβλίου. Ένα λεξικό τόσο ξεγυμνωμένο, όσο και η αποκάλυψη του υλικού.
Όλα τα έργα χωρίζονται σε δύο μέρη και εκφράζουν ήσυχα τη δυνατότητα μιας δυαδικότητας, εκείνης της ένωσης, της ανάπτυξης, είτε πρόκειται για σωματική είτε για συναισθηματική σύνδεση, και έπειτα εκείνης των ορίων, των συνόρων και των διαχωρισμών. Η διχοτόμηση στην ατσάλινη πλάκα όπου συμβαίνει η ζωγραφική, είναι κάτι τόσο λεπτό και ενίοτε αόρατο, αλλά όταν κάποιος εξοικειωθεί με το γλωσσικό πλαίσιο της Ulrike, είναι αδύνατο να πάψει να το βλέπει. Αριστερό και δεξί, θετικό και αρνητικό, γεμάτο και κενό, ζεστό και ψυχρό, έντονο χρώμα και ωχρό-άλλοτε η διχοτόμηση είναι παρούσα και άλλοτε μοιάζει να έχει χαθεί.
Η αφαίρεση είναι το μέσον
Η Ulrike Müller χρησιμοποιεί συνήθως την αφαίρεση για να παίξει με την αναπαράσταση με σκοπό να συνδυάσει κοινωνικές και ατομικές εμπειρίες καθώς και να θολώσει τη σύνδεση μεταξύ του καλλιτέχνη και του θεατή. Προσπαθεί να διαταράξει τα παραδοσιακά πρότυπα φύλου και να προτείνει εναλλακτικές μέσω του φεμινιστικού της φακού.
Οι πίνακες της επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τη γεωμετρική αφαίρεση για να δημιουργήσουν μια στενή σχέση μεταξύ χρώματος και σχήματος. Μέσω αυτών εξετάζει πώς το χρώμα και το σχήμα μπορούν να εκφράσουν ιδέες αναπαράστασης, ταυτότητας και σώματος. Η Müller είναι γνωστή για τον αγώνα της για ριζοσπαστικό φεμινισμό. Τοποθετεί τη δουλειά της έξω από το συνηθισμένο πλαίσιο της αφηρημένης και γεωμετρικής ζωγραφικής, δημιουργώντας δεσμούς μεταξύ της μορφής, του κοινωνικού πλαισίου και της ταυτότητας.
Παράθυρα σωμάτων
Η Ulrike Müller έχει γεννηθεί και έχει σπουδάσει στην Αυστρία. Έχει δημιουργήσει μια πολύ ξεχωριστή εικαστική γλώσσα όλα αυτά τα χρόνια η δύναμη της οποίας έγκειται στην ικανότητά της να ενώνει τα αντίθετα και να τα κάνει ένα και γι’ αυτόν τον λόγο, το έργο της Müller αφορά τόσο τις πολιτικές των σωμάτων που καθορίζουν και δίνουν σχήμα στις μορφές του όσο και τα χρώματά τους. Σώματα το ένα δίπλα στο άλλο, σε οποιαδήποτε θέση και περίσταση – κοινωνική, δημόσια ή ιδιωτική όρθια ή ξαπλωμένα, εκδηλώνονται ως καμπύλες ή ευθείες, πάντα κάθετα τοποθετημένες, τετράγωνα ή κύκλοι ή ημικύκλια, κλειστοί χώροι σε πεδία. Είναι φίλοι ή εραστές, δυνάμεις σε εγγύτητα, τριβή και εμπλοκή.
Οι εκθέσεις της Ulrike Müller μοιάζουν πάντα με συγκεντρώσεις- όχι μόνο λόγω των τίτλων που δίνει στα έργα της που σημαίνουν πάντα μια πολλαπλότητα της συντροφικότητας, αλλά και επειδή τα έργα μοιάζουν με παράθυρα σωμάτων σε καταστάσεις. Η πρακτική της Ulrike Müller έχει περιγραφεί ως αντιμετώπιση των σύγχρονων φεμινιστικών και Genderqueer ανησυχιών, που εκτείνονται από τα φεμινιστικά κινήματα της δεκαετίας του 1970 και μετά. Η εικαστικός αναγνωρίζεται για τις προσπάθειές της να αναθεωρήσει ξεπερασμένες ιδέες αναπαράστασης και έκφρασης στον φεμινισμό.
Ο εκθεσιακός χώρος
Ο εξαιρετικός χώρος της γκαλερί είναι ένα ανακαινισμένο βιομηχανικό κτήριο του 1900 που μεταμορφώθηκε από τον αρχιτέκτονα Etienne Descloux. Βρίσκεται στην οδό Πολυδεύκους, σε έναν δρόμο που μέχρι πριν λίγα χρόνια λειτουργούσαν σιδηρουργεία και συνεργεία. Βιομηχανική περιοχή δίπλα από το λιμάνι που πλέον μετατράπηκε σε εργαστήρια παραγωγής τέχνης. Ένας χώρος με ενισχυμένη φυλετική νοηματοδότηση όπου το έργο της Ulrike Müller θα έχει πολλά να πει.
Η έκθεση “Εκτός Εαυτού” της Ulrike Müller φιλοξενείται στη γκαλερί Sylvia Kouvali μέχρι τις 17 Μαΐου.
Φωτογραφίες έκθεσης, Στάθης Μαμαλάκης.
Κείμενο, Μίνα Καραγιάννη�Μουσειολόγος – Επιμελήτρια / @museum.ephemera
