6:30 Ξυπνάς πρωί. Από νωρίς στο πόδι. Το μωρό στο καρότσι και γρήγορα ένα καφέ – έστω και ντεκαφεϊνέ, να ανοίξει λίγο το μάτι. Μιλάς και παίζεις με το μωρό και τελικά το μωρό είναι που σε ξυπνάει, αφού μοιάζει να έχει τηλεμεταφερθεί 3 ώρες μετά. Τέτοια αδρεναλίνη και όρεξη το γλυκό μου! Καμία έννοια του “μόλις ξύπνησα” δεν υπάρχει στα μωρά! Πάμε στη γιαγιά, γιατί η μαμά πρέπει να δουλέψει.
7:30 Τσεκάρεις πρώτα τα μέηλ. Μια γουλιά καφέ. Τέτοια ώρα μόνο τα διαφημιστικά έχουν έρθει. Σερφάρεις στο διαδίκτυο να δεις τι έχει γίνει όσες ώρες εσύ είπες να κοιμηθείς λιγάκι! Και τι δεν έχει γίνει!
Facebook τώρα. Τόσοι διάλογοι, τόσα inbox, τόσες κουβέντες! Ποτέ δεν φανταζόσουν ότι στις 7:30 το πρωί θα είχες μιλήσει με τόσο κόσμο! Και ούτε φωνή βέβαια, ούτε κούνημα χειλιών, όλα στο μυαλό σου. Μια απέραντη βαβούρα, ένας συνεχής θόρυβος μέσα στο κεφάλι σου. Χωρίς καν να σηκώσεις τη συσκευή του τηλεφώνου. Και φυσικά ο καθένας έχει το δικό του χρόνο. Τα γράφεις όποτε μπορείς εσύ και ο άλλος τα βλέπει όποτε μπορεί και αυτός. Συγγνώμη που διακόπτω… αλλά τα κινητά γιατί τα ανακαλύψαμε; Για να βρίσκουμε τον άλλο, όποτε θέλουμε εμείς! Ε, λοιπόν, να το ξέρετε. Έχει ήδη καταργηθεί ο πρωταρχικός σκοπός, για τον οποίο αρχικά αγοράσαμε όλοι κινητά!
8:30 Πρωινό και γρήγορο ντους. Και φύγαμε γιατί πάλι αργήσαμε- ως γνωστόν.
Μετρό και πάμε Σύνταγμα. Στο δρόμο για το μετρό ξεπετάγονται τα notifications στην οθόνη του κινητού. Δεν τα βλέπεις. Προχωράς ακάθεκτη. Αν είναι κάτι επείγον θα σε βρουν. Ο θόρυβος όμως συνεχίζεται. Αμέτρητοι διάλογοι, που ξεκινούν και σταματούν και ξαναξεκινούν για να ξανασταματήσουν και τρέχουν, τρέχουν… χωρίς τέλος. Κι εσύ ακόμη δεν έχεις μιλήσει με κανέναν στο κινητό. Ούτε και στο μετρό. Παλιά θυμάμαι μιλούσες και με κανέναν άνθρωπο. Το διπλανό σου, τον απέναντι. Τώρα όλοι είναι βυθισμένοι στο κινητό τους ή στο βιβλίο τους. Βασικά εγώ βυθίζομαι στο βιβλίο μου. Είναι οι στιγμές εκείνες που και ίντερνετ δεν έχεις και πρέπει να τις αξιοποιήσεις αλλιώς! Πότε άλλοτε νομίζεις, μπορεί να διαβάσει ένα βιβλίο μια νέα νέα μαμά που δουλεύει;
9:20 Σύνταγμα. Είχα πει ότι 9:15 θα είμαι στο Μετς. Άρα ούτε σήμερα το γλυτώνεις το ταξί Αντιγονάκι. Μπαίνω στο ταξί και από εκεί προλαβαίνω να δω ότι η βαβούρα και ο θόρυβος συνεχίζεται. Πώς γίνεται να μην έχω πει λέξη και να έχω κουραστεί ήδη; Όλοι αυτοί οι διάλογοι στα μέηλ, στα μηνύματα, στα inbox, είναι τόσο ηχηροί, τόσο δυνατοί, που ακόμη και όταν δεν συμμετέχω με φωνάζουν να μπω και εγώ και να απαντήσω. Ο οδηγός μοιάζει να μην έχει καμία όρεξη για κουβέντα και νομίζω το δείχνει με κάθε τρόπο. Ακουστικά στα αυτιά και στα φανάρια χαζεύει στο facebook.
9:35 Φτάνω στο Μετς! Ε, δεν το λες και καθυστέρηση. 15 λεπτάκια. Στο ραντεβού και οι δύο ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο κινητό για να τσεκάρουμε αν κάτι είναι επείγον. Για να μην ανοίξω τώρα την κουβέντα τι είναι πραγματικά επείγον. Επείγον, λοιπόν, για μένα στο εξής ορίζεται ότι πρέπει να γίνει τώρα, τώρα, τώρα τη στιγμή που μιλάμε και η προθεσμία λήγει σε λίγα λεπτά ή πολύ απλά έχει ήδη λήξει! Αυτό είναι το επείγον! Όλα τα άλλα, ακόμη και αν αυτοαποκαλούνται “επείγοντα” δεν είναι στην πραγματικότητα. Μπορούν να περιμένουν!
11:40 Θεέ μου! Πόσοι αναπάντητοι διάλογοι έχουν προστεθεί δύο ώρες που δεν κοίταξα το κινητό! Αμέτρητοι… αλλά τίποτα το επείγον. Ξαφνικά η βαβούρα έχει καταλαγιάσει, μοιάζει να σωπαίνει όσο δεν της δίνω σημασία.
Καθώς κοιτώ ψηλά τον ουρανό για δυο λεπτά, βλέπω τον Ελληνικό ζεστό ήλιο και ξεχνιέμαι… Δίπλα μου κάθονται δύο φίλες, -φοιτήτριες μοιάζουν- και εδώ και μία ώρα συζητούν τι πρέπει να απαντήσουν στο μήνυμα του Τάσου. Ο Τάσος αρέσει στη μία και μαζί οι δύο φίλες συσκέπτονται για το τι θα απαντήσουν. Πόσα χρόνια και πόσες στιγμές έχουν περάσει από τότε που έκανα ακριβώς το ίδιο! Με την Κωνσταντίνα ή τη Μαρία, μπορούσαμε να μιλάμε στο κινητό ώρες ολόκληρες, με το εξής ένα και μοναδικό θέμα. “Τι λες να απαντήσω;” Ώρες κανονικές όμως στο τηλέφωνο, όχι σε μηνύματα. Λες και πέρασαν χρόνια ή μόλις μία στιγμή! Και τώρα για να τα πούμε δίνουμε τηλεφωνικό ραντεβού. Τώρα πια όμως, μέσα σε 3 λεπτά τα έχουμε πει όλα! Και όχι γιατί δεν έχουμε τι να πούμε!
