Ο Aπόστολος Χαντζαράς, είναι ένας ζωγράφος, του οποίου τα έργα ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές καθώς και σε μουσεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το Παιδικό Μουσείο στην Ινδιανάπολη των ΗΠΑ και το Μουσείο Μετάξης στο Σουφλί του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Πειραιώς, είναι μερικά από αυτά. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Χρόνη Μπότσογλου. Το 2004-2005 φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Paris 8 στο Παρίσι, ενώ παρακολούθησε το εργαστήριο φωτογραφίας και Νωπογραφίας στην ΑΣΚΤ.
Διοχετεύει τις δεξιότητες του για να εκφράσει και να αναθέσει την τέχνη του, την οποία περιγράφει ως πνευματική εμπειρία. Στον δικό του ζωγραφικό κόσμο χρησιμοποιεί έντονα χρώματα και αδρά περιγράμματα, με έντονες τις επιρροές του από το θέατρο σκιών, την αρχαία ελληνική ζωγραφική και την βυζαντινή εικονογραφία. Ο Aπόστολος Χαντζαράς πιστεύει ότι η διαδικασία απόδοσης της τέχνης είναι εξίσου σημαντική με το έργο καθ’εαυτό.
Ανησυχίες τότε και τώρα
“Έζησα την παιδική μου ηλικία σε μία μικρή πόλη, μέσα στη φύση, με μια κοινωνική συνοχή της επαρχίας. Όλα ήταν πιο κοντινά εξαιτίας αυτής της συνοχής, σαν άκουσμα και σαν βίωμα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Δεν είχα την τριβή και τους χρόνους μιας μεγάλης πόλης. Ο χρόνος είχε άλλη εκτέλεση. Αυτό το κατάλαβα ζώντας αργότερα σε μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα, το Παρίσι, η Νέα Υόρκη. Στις πόλεις οι χρόνοι αλλάζουν, μετατρέπονται.
Μεγαλώνοντας στην επαρχία και στη φύση επωφελήθηκα με το να παίρνω από αυτή την αλήθεια της και να παρατηρώ τα πράγματα. Αυτό ήταν ένα μεγάλο πλεονέκτημα για μένα γιατί κατάφερα να δημιουργήσω ένα οπλοστάσιο από “φυσική” αλήθεια για να μπορώ να το χρησιμοποιώ όπως θέλω, όποτε μου χρειάζεται. Από την παρατήρηση της φύσης πέρασα σε μια παρατήρηση μίας πιο συμπτυγμένης κοινωνίας.”
Ενώνοντας δύο κόσμους
“Η εναλλαγή αυτή με έκανε να προσπαθώ να ενώσω αυτούς τους δύο κόσμους. Αυτό αυτομάτως έρχεται να δημιουργήσει μια καινούργια αλχημεία στο μυαλό μου και απ’ την αλήθεια της φύσης να μπαίνω στην πρακτική του σύγχρονου κόσμου. Αυτή τη συνένωση εξελίσσω μέσα στα χρόνια, καμιά φορά και ερήμην μου. Την πρακτικότητα την παίρνω από τον ίδιο το χρόνο που τρέχει. Όπως φέρνω τον εαυτό μου πίσω, αντιλαμβάνομαι πως με ανησυχούν τα ίδια πράγματα. Να αντιληφθώ τον ζωγραφικό μου κόσμο και να τον βάλω σε ένα δικό μου σχήμα. Το δικό μου τότε και το δικό μου τώρα να μπει στο σχήμα το οποίο συνεχώς χτίζεται.”
” Σύνθεση”
Ερεθίσματα και τεχνικές διαδικασίες
“Το ερέθισμα πάντα ξεκινάει από μια εικόνα, ίσως και από την ίδια τη ζωγραφική τέχνη. Το θέμα πολλές φορές γίνεται ο σπινθήρας για την εκκίνηση της ζωγραφικής, αν και αυτό το “θέμα” αλλοιώνεται στο μυαλό μου και λειτουργεί ως χαλί για να μπορέσει να πατήσει η καθαρή διαδικασία της ζωγραφικής απόδοσης του αισθήματος. Αυτή η φανταστική απόδοση ξεπερνά τεχνικές διαδικασίες, ανάγκες αποτύπωσης, ζωγραφικά υλικά, κ.α., ο ζωγράφος μπαίνει στο φανταστικό του κόσμο, αρχίζει να βλέπει με το τρίτο μάτι γιατί όλα αυτά τα μέσα είναι λιγότερα από την φαντασία του.
Από μικρός ασχολούμαι με υλικά στο εργαστήρι ζωγραφικής του πατέρα μου. Παράλληλα, φλέρταρα με άλλες παραδοσιακές τέχνες, τεχνολογικά ευρήματα, προσπαθώντας να βρω τη δυνατότητα τους, να την χρησιμοποιώ και εύχομαι η ανάμειξη μεταξύ τους να δημιουργήσει ένα τυχαίο γεγονός που θα με πάει στην παρακάτω προσωπική ανακάλυψη μου.”
Μοναξιά και υστεροφημία
“Εγώ προσωπικά τρέφομαι από τη μοναξιά. Είναι το κυρίαρχο υλικό μου για να μπορέσω να οργανώσω το μυαλό μου, ώστε να μπω πάνω από το καθαρό ζωγραφικό μου πρόβλημα. Ενώ παράλληλα θέλω να περιβάλλομαι από πολύ κόσμο. Ο ζωγράφος δουλεύει και ζει για την υστεροφημία του. Οπότε αν έχει την τύχη να γίνει το έργο του καθολικά αποδεκτό του δίνει τη δύναμη να μεγαλώσει το πεδίο του και να τσακιστεί μαζί με αυτό.”
Απόλυτη ελευθερία
“Επέλεξα να είμαι ζωγράφος γιατί μόνο μέσα σε αυτό έβρισκα την ελευθερία, απόλυτη και καμιά φορά υπερβολική. Πολλές φορές είμαι εκτός πραγματικότητας γι’ αυτό ίσως και να γίνομαι αντικείμενο παρατήρησης και απορίας. Αλλά εμένα αυτό είναι το φυσικό μου, και με τα χρόνια κατάλαβα πως μόνο έτσι μπορώ να λειτουργώ.
Το δώρο που σου δίνει η ζωγραφική είναι το να επισκέπτεσαι την πραγματικότητα βάση της ελευθερίας της, όποτε θες και όπως θες. Ένα μπες βγες με τα δικά σου χαλινάρια. Πρώτα σκεφτόμουν έξω από τον καμβά και προσπαθούσα να φέρω τον κόσμο μέσα. Στη συνέχεια άρχισα από τον καμβά και από αυτά που είχα συγκεντρώσει στους καμβάδες μου να φτιάχνω τον κόσμο έξω.”
Η έννοια του σύγχρονου στην metaverse εποχή
“Ως καλλιτέχνης χρησιμοποιώ τα ψηφιακά μέσα και τα αντιμετωπίζω ως σύγχρονα υλικά. Αισθάνομαι πως πολλές φορές παρεμβαίνουν θετικά στο αποτέλεσμα. Ο άνθρωπος ξεκίνησε να ζωγραφίζει χαράζοντας με τα νύχια του και σήμερα ζωγραφίζει με sensory στα δάχτυλα του. Πάλι τον ίδιο ζωγραφικό κόσμο προσπαθεί να καλύψει. Θέλω να πω ότι η απόδοση της εικόνας μπορεί να έχει αλλάξει αλλά δεν έχει αλλάξει η ανάγκη μας να την καταστήσουμε. Περιμένουμε τον καινούργιο τρόπο που θα ανακαλύψουμε, αλλά η ανάγκη μας είναι γνωστή εδώ και χιλιάδες χρόνια, από την προϊστορία ακόμα.
Ζω μέσα στον κόσμο, είμαι ένας σύγχρονος άνθρωπος και με ενδιαφέρει το έργο μου να έχει και αυτό μια σύγχρονη απόδοση. Είμαι ανθρωποκεντρικός ως ζωγράφος. Εμπνέομαι από τον άνθρωπο και μέσα στη ζωγραφική μου φέρω όλον αυτό τον κόσμο όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι. Μπαινοβγαίνω συνεχώς σε τρεις αλήθειες, τη δική μου, και αυτή που μας περιβάλλει, την ανθρώπινη και στην αλήθεια της φύσης. Εμπνέομαι και από τις τρεις.”
Καλλιτέχνης VS άνθρωπος
“Εδώ είναι το πιο δύσκολο ερώτημα. Πολλούς ανθρώπους πια τους απασχολεί η ταυτότητα. Αν βρισκόμουν σε ένα άλλο σύμπαν κι έπεφτα ξαφνικά σε μία κοινωνία που ήταν άλλου είδους πλάσματα θα έπρεπε να συστηθώ απλά ως άνθρωπος; Θα έπρεπε να βαραίνω με όλα τα καλά και όλα τα κακά του; Θα συστηνόμουν ως άνθρωπος, ζωγράφος και δημιουργός. Ως κάποιος που προσπαθεί να ζωγραφίσει το δικό του ανθρώπινο πλάσμα. Αυτό νομίζω ότι προσπαθεί να κάνει και ο καθένας μας, με τον δικό του τρόπο. Σε ατομικό επίπεδο προσπαθεί να δημιουργήσει έναν άνθρωπο.”
Μελλοντικά σχέδια
“Ετοιμάζω τις καινούργιες εκθέσεις ζωγραφικής, επιστρέφω στη Νέα Υόρκη προχωρώντας νέα έργα, μετά από ένα διάστημα όπου η θεατρική σκηνή αποτελούσε μέρος του εργαστηρίου μου.”
Συνέντευξη του Απόστολου Χαντζαρά στον fashion stylist Παναγιώτη Πανουκλιά.
