Είναι το τέλειο παράδειγμα ταλαντούχας, πετυχημένης, δημοφιλούς και χαμηλού προφίλ ηθοποιού. Τι ξέρετε λοιπόν για τη Δάφνη; Ευγενική, με σχεδόν παιδική συστολή κι αιφνιδιαστικά έντονο ρεαλισμό, μας μίλησε ένα χειμωνιάτικο απόγευμα. Για όλα.
H σελίδα με το όνομά της στο Facebook αναφέρει ότι δεν τη διαχειρίζεται η ίδια, αλλά οι θαυμαστές της. Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος αναζήτησης για να διαπιστώσεις πως η Δάφνη απέχει από τα social media. Γιατί; «Δεν έχω προφίλ σε κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτός ο τρόπος επικοινωνίας, δεν μου ταιριάζει. Θέλω να ξέρω σε ποιον μιλάω, να τον βλέπω και να με βλέπει, να έχουμε προσωπική επαφή».
Ας αρχίσουμε λοιπόν από την τεράστια επιτυχία της «Μουρμούρας».
«Το παλεύουμε, ταιριάζουμε πολύ όλοι οι συντελεστές. Θέλουμε το αποτέλεσμα να βγαίνει έτσι ώστε, αν το βλέπαμε ως θεατές, να λέγαμε: “Αυτό είναι ωραίο!” Ο κόσμος διαισθάνεται την πρόθεσή μας να κάνουμε κάτι καλά, να μας αρέσει. Να είμαστε αυθεντικοί, ειλικρινείς κι όχι μέσα σ’ ένα κλίμα lifestyle, που το σιχαινόμαστε…»
Ζει ακόμη το lifestyle;
«Λέμε συνέχεια πως το lifestyle μάς τελείωσε, όμως μια χαρά ζει, και μάλιστα με έναν τρόπο λίγο αιμοβόρικο. Έχω την αίσθηση πως από τότε που ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση και καθιερώθηκαν τα μεσημεριανά, εδραιώθηκε μια παράλληλη “επιχείρηση”. Μια μπίζνα που μαθαίνει τον κόσμο να ασχολείται με το τι κάνει ο άλλος. Λένε ότι το να ασχολείσαι με τα προβλήματα του άλλου σε βοηθά να ξεχνάς τα δικά σου. Το να κοιτάς πίσω από μια κλειδαρότρυπα βασίζεται σε μια ψυχολογική ερμηνεία και πάνω σε αυτό στήνεται όλο το σκουπιδαριό».
Με τη «Μουρμούρα» πετύχατε να ταυτιστεί ο κόσμος με τους ρόλους σας και όχι με την προσωπική σας ζωή.
«Με νύχια και με δόντια το κατακτάς αυτό. Επειδή τόσα χρόνια έχουμε υπερασπιστεί την επιθυμία μας να μην επεμβαίνει κανείς στην προσωπική μας ζωή, έγινε σιγά σιγά αναγνωρίσιμο. Τα παιδιά, για πα- ράδειγμα, που είναι καινούργιοι (σ.σ.: Ιωάννα Τριανταφυλλίδη, Πάνος Βλάχος) δίνουν αγώνα. Βάλλονται συνέχεια, γράφονται απίθανα πράγματα, τους κυνηγάνε μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι δεν παίζουν αυτό το παιχνίδι, ότι δεν είναι αυτού του είδους επαγγελματίες. Υπάρχουν πολλών ειδών επαγγελματίες με τον τίτλο του ηθοποιού, του τραγουδιστή, ή πιο γενικά του δημόσιου προσώπου. Γιατί δημόσιο πρόσωπο γίνεται κι ένας εγκληματίας και φτάνει να έχει έως και fan club».
Γιορτάζονται φέτος τα 25 χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Της αναγνωρίζεις κάτι εσύ; «Είναι μια επιχείρηση με στόχο να έχει κέρδη κι αυτό από μόνο του είναι μεγάλη παγίδα. Αν είσαι ηθοποιός που θέλεις να δουλέψεις αλλά και να επικοινωνήσεις μέσα από την τέχνη σου, πρέπει να προσέχεις πού εμπλέκεσαι και πώς θα υπερασπιστείς αυτό που πιστεύεις».
Πώς έχεις διαφυλάξει την προσωπική σου ζωή από τη δημοσιότητα;
«Δεν κυκλοφορώ πολύ έτσι κι αλλιώς. Δεν είμαι ο τύπος που πάει σε events, πάρτι ή σε μέρη όπου κάποιοι… “δημοσιογράφοι ψάχνουν την αλήθεια”, γιατί δεν περνάω καλά. Συνειδητοποίησα γρήγο- ρα πως αν δεν τροφοδοτήσω την περιέργεια των άλλων, σιγά σιγά αυτή ατονεί. Ξέρουν πως μαζί μου θα χάσουν τον χρόνο τους. Όπως λένε οι Αγγλοσάξονες, I am a private person. Έχω μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την ιδιωτικότητά μου, αν και θα ήθελα να είμαι λίγο πιο χαλαρή. Δεν ξέρω να το χειριστώ καλά, γι’ αυτό και κλείνομαι περισσότερο. Όταν γίνει μια τηλεοπτική επιτυχία και μάλιστα κωμωδία, είναι πολύς ο κόσμος που νομίζει ότι έτσι είσαι και στη ζωή. Θεωρεί πως του αναλογεί ένα μικρό κομματάκι από σένα και το εκφράζει οπουδήποτε σε πετύχει, από το νοσοκομείο ως το σουπερμάρκετ. Κι αν δεν του “κάθεσαι”, τσαντίζεται, μπορεί και να σε βρίσει».
Ο κόσμος, όμως, έχει ανάγκη από είδωλα.
«Δεν είμαι καθόλου διατεθειμένη να κάνω το είδωλο. Θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη αν το πάρε δώσε τέλειωνε με το παίξιμό μου κι αν εσύ ήσουν ευχαριστημένος από αυτό. Να βγαίνω έξω και να μην ξέρεις ότι είμαι αυτή που περνάς καλά όταν τη βλέπεις στο θέατρο ή την τηλεόραση. Μου λένε πως “θα σου αρέσει όμως όταν πας κάπου και σου δώσουν το καλύτερο τραπέζι”. Όχι, δεν μου αρέσει! Θα μου άρεσε μόνο αν μου το έδιναν επειδή με συμπάθησαν. Αυτή η θεωρία του ειδώλου αισθάνομαι πως με ακυρώνει ως άνθρωπο. Ο άλλος φτιάχνει μια εικόνα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει».
Αυτό περιορίζει και την όποια τυχαία γνωριμία, αλλά κι ένα φλερτ στο οποίο δια-φορετικά θα ήσουν χαλαρή. Για παράδειγμα, να σε φλερτάρει ένα στέλεχος πολυεθνικής σ’ ένα αεροδρόμιο!
«Δεν νιώθω καθόλου είδωλο. Έχω και την αυταπάτη ότι ως προχθές ακόμη ήμουν στη σχολή, ενώ δουλεύω ήδη 25 χρόνια. Δεν μιλάμε λοιπόν για στέλεχος, αλλά και για έναν πολύ απλό επαγγελματία που θα μπορούσα να έχω στο μυαλό μου. Εκεί να δεις! Δεν με πλησιάζει κανείς! Βέβαια κι εγώ είμαι επιφυλακτική. Από ένα σημείο και μετά κατεβάζεις έναν τοίχο προστασίας. Και πριν προλάβει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος να με πλησιάσει, όχι για φλερτ, αλλά για να μου πει μια καλημέρα, είμαι σε άμυνα. Αν αυτό που θα μου πει είναι απλό και ευγενικό, χαλαρώνω».
Είναι το τίμημα της επιτυχίας;
«Δεν το φαντάστηκα ποτέ έτσι. Όταν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός δεν το σκέφτηκα. Ποτέ! Έλεγα σ’ έναν φίλο μου που διδάσκει σε δραματική σχολή πως θα πρέπει να διδάσκουν ένα μάθημα για το πώς θα πρέπει κάποιος να διαχειριστεί τα πράγματα αν τα καταφέρει. Για κάποιον επιτυχία είναι να τον αναγνωρίζουν στον δρόμο. Άλλοι δεν θέλουν να έχουν σχέση με την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα που δίνει η τηλεόραση. Τα χρόνια που σπούδαζα –μπήκα στη σχολήτο ’89– δεν υπήρχε καν η ιδιωτική τηλεόραση. Άλλα πράγματα μαθαίναμε, άλλοι ήταν οι στόχοι μας. Εγώ πάντως ζορίζομαι πολύ περισσότερο από άλλους συναδέλφους μου».
Από παιδί σε ζόριζαν οι σχέσεις;
«Νομίζω πως αυτό είναι το πρόβλημά μου. Παίρνω το βάρος μιας σχέσης πάνω μου. Δυστυχώς, σε σχέσεις που δεν πηγαίνουν καλά αισθάνομαι ότι εγώ φταίω, ότι είμαι ανεπαρκής. Ενδεχομένως να μην πιστεύω πολύ στον εαυτό μου. Οποιαδήποτε σχέση αναπτύσσω, θέλω να είναι ουσιαστική».
Να υποθέσω πως δεν είσαι ο τύπος που έχει στην ατζέντα του τηλέφωνα των παπαράτσι. «Τους παπαράτσι δεν τους ξέρω, δεν ξέρω τους δημοσιογράφους του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ καλά καλά. Μερικοί συνάδελφοι λένε “θα πάρω τηλέφωνο τον τάδε δημοσιογράφο να επικοινωνήσω το θέμα, ή να τον ρωτήσω για κάτι”. Εγώ είμαι εντελώς άχρηστη στις δημόσιες σχέσεις».
Έχεις κάνει τις σωστές επενδύσεις στα οικονομικά σου; Ζεις άνετα; Πολλοί νομίζουν ότι είσαι πλούσια.
«Ο μπαμπάς μου ήταν τσαγκάρης και η μαμά μου νοικοκυρά. Δεν ήμασταν πλούσιοι. Ζούσαμε στην Καλογρέζα. Ο πατέρας μου έκανε κάποια στιγμή μία βιοτεχνία παπουτσιών. Έφευγε στις 5 το πρωί κι επέστρεφε μεσάνυχτα, κατάκοπος. Τα πρώτα χρόνια δεν είχε καν μεταφορικό μέσο. Αυτή είναι η καταγωγή μου και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτήν. Ήταν άνθρωποι που δούλεψαν πολύ. Καμιά φορά περνάω έξω από τη βιοτεχνία όπου δούλευε ο μπαμπάς μου στην πλατεία Κουμουνδούρου και λέω: “Εδώ ήταν ο ναός”. Το ρήμα “σέβομαι” είναι το λιγότερο που μπορώ να πω για τους γονείς μου. Μας μεγάλωσαν, εμένα και τον αδελφό μου, με αγάπη και σοφία, μάθαμε να ζούμε με μέτρο. Το πρώτο μου στερεοφωνικό το πήρα με δικά μου χρήματα. Δεν ζητούσα ποτέ. Δεν αισθάνθηκα όμως ότι μου λείπει κάτι. Δεν έβγαλα ποτέ πιστωτική κάρτα, δεν θεώρησα ποτέ ότι μπορώ να ζήσω με χρήματα που δεν έχω. Το να χρειαστεί να πάρεις κάποιο δάνειο για έναν πολύ σοβαρό λόγο, το καταλαβαίνω. Το να δανείζεσαι όμως χρήματα για να αγοράζεις τσάντες και παπούτσια δεν το κατάλαβα ποτέ. Στη δική μας δουλειά μπορεί τη μια χρονιά να έχεις δουλειά και την άλλη να μην έχεις να φας. Έχω μάθει να περνάω με το τίποτα, στην κυριολεξία, αλλά και με κάποια περισσότερα, πάντα χωρίς υπερβολές. Δεν κατά- λαβα γιατί θα πρέπει να δώσω ένα κάρο λεφτά για ένα φόρεμα. Ακούω πως δίνουν χιλιάδες για μια τσάντα και μένω άναυδη! Να πάρουν τη φετινή, γιατί η άλλη είναι περσινό μοντέλο. Γιατί;»
Γιατί πιστεύουν πως τους εκτιμούν γι’ αυτό που έχουν κι όχι γι’ αυτό που είναι.
«Το να κυκλοφορείς έτσι, για μένα είναι σαν να έχεις βγει στον δρόμο γυμνός. Ακούω να λένε για άντρες που κυκλοφορούν γι’ αυτόν τον λόγο με πολύ ακριβά αυτοκίνητα. Μου φαίνονται απολύτως ξεβράκωτοι, δεν έχω χειρότερο!»
Τι σε γοητεύει σ’ έναν άντρα;
«Δεν ξέρω να σου πω, είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων και χαρακτηριστικών. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Αυτό που σίγουρα μ’ ενοχλεί πολύ είναι ο ναρκισσισμός και ο φόβος. Φοβούνται τόσο πολύ, τα πάντα, ακόμη και το γεγονός ότι αναπνέεις. Αυτό με ξενερώνει, με αδειάζει, με κάνει να αισθάνομαι άσχημα. Αγωνιούν να μη χάσουν το παραμικρό και γι’ αυτο δεν δίνουν συναισθηματικά απολύτως τίποτε στον άλλον, καμία γενναιοδωρία ψυχής. Καταλαβαίνω ότι πολλές φορές το κάνουν από φόβο και από αδυναμία να προσαρμοστούν σε μια ζωή που καθημερινά αλλάζει. Κι ενώ μοιάζει να τους δίνει όλες τις επιλογές, τελικά τους αφήνει μόνους, ανυπεράσπιστους και άδειους. Έτσι κάθονται, βολεύονται και τα περιμένουν όλα έτοιμα και τζάμπα. Τίποτα της προκοπής δεν είναι τζάμπα! Πρέπει να δώσεις, να φανείς λίγο πιο γενναίος, όσο κι αν τελικά δεν σε βοηθά η φύση σου σ’ αυτό».
Γιατί δεν κάνεις θέατρο φέτος;
«Τα τελευταία δύο χρόνια κουράστηκα πάρα πολύ. Έφτασα μέχρι το νοσοκομείο. Είχα απάνθρωπους ρυθμούς ζωής. Ήμουν όλη μέρα στο γύρισμα, μετά πήγαινα απευθείας στο θέατρο, γύριζα σπίτι να διαβάσω δύο ώρες για το γύρισμα της επομένης. Έφευγα από το γύρισμα και μου έρχονταν κλάματα. Έτρεχα πίσω απ’ τον εαυτό μου και δεν τον προλάβαινα. Είχα προτάσεις για φέτος, αλ- λά αρνήθηκα. Μη νομίζεις πως έχω χρόνο να κάνω πολλά πράγματα, προλαβαίνω να κάνω τις δουλειές μου, τις φυσιοθεραπείες μου, γιατί έχω πρόβλημα με τον ώμο μου, τη γυμναστική μου…»
Φίλους έχεις;
«Έχω φίλους από τον επαγγελματικό χώρο και από άλλες περιόδους της ζωής μου που είναι ση- μείο αναφοράς μου. Πρέπει να είσαι τυχερός και να γνωρίσεις ανθρώπους που ακόμη και στα δύσκολα επιμένουν, το παλεύουν να πάνε τη σχέση παρακάτω. Όσο μεγαλώνεις, αλλάζεις, αλλάζει και ο άλλος, αναδιαμορφώνεται η σχέση. Ο λόγος που μένουν πίσω κάποιες φιλίες είναι γιατί οι άνθρωποι που δεν πορεύονται πια στους ίδιους δρόμους, δεν το παλεύουν».
Πιστεύεις στην τύχη;
«Πιστεύω και στην τύχη, με την έννοια ότι μπορεί κάτι που σου ταιριάζει πολύ να περάσει δίπλα σου αλλά να μη συναντηθείς ποτέ μαζί του. Στα επαγγελματικά μου ήμουν τυχερή, έβαλα βέβαια κι εγώ το χέρι μου. Θεωρώ τύχη το ότι στη ζωή έρχεσαι με έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα ο οποίος μπορεί να διαχειριστεί τα πράγματα έτσι ώστε να μπορέσεις να έχεις μια διάρκεια στη δουλειά. Έχω συναδέλφους που ενώ έχουν ταλέντο δεν έχουν την τύχη να έχουν τον χαρακτήρα που θα το υπερασπιστεί».
Υπάρχει κάτι που σε ζορίζει όταν το σκέφτεσαι πριν πας για ύπνο;
«Με ζορίζει η ασθένεια, ψυχική και σωματική, με ζορίζει η εικόνα των ανθρώπων που δεν περνάνε καλά. Πριν κοιμηθώ σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που δεν έτυχε να έχω γεννηθεί στη Συρία, που δεν πέφτουν αυτή τη στιγμή βόμβες πάνω απ’ το κεφάλι μου».
Ας ευχηθούμε λοιπόν όνειρα γλυκά σε όλους.
«Να ευχηθούμε σε όλους να μη ζουν σε πόλεμο,να μην είναι ασθενείς. Όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται. Τίποτε δεν κρατάει για πάντα, ούτε το πολύ καλό ούτε το πολύ κακό».
Συνέντευξη στη Χριστιάνα Σταματέλου
Φωτογραφίες Γιώργος Καπλανίδης
Επιμέλεια φωτογράφισης Νικόλας Γεωργίου
Τεύχος Δεκεμβρίου 2016
