Στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε με τις καταιγιστικές πληροφορίες και το καθημερινό ντόμινο αποκαλύψεων περί #MeToo, μας λείπει η διαυγής και θαρρετή φωνή τους. Πολύ θα θέλαμε μετά το τρίτο κουδούνι της παράστασης, πριν ανοίξει η αυλαία, ένας ηθοποιός να μας μιλήσει από καρδιάς για όσα συμβαίνουν. Δυστυχώς, τα Θέατρα παραμένουν κλειστά, κι ο κόσμος τους μακριά μας.
Απευθυνθήκαμε λοιπόν σε τέσσερεις ηθοποιούς που με το έργο και την παρουσία τους έχουν αποδείξει ότι αξίζουν του σεβασμού και της εκτίμησης του κοινού. Μας μίλησαν αρκετές εβδομάδες πριν δημοσιευτεί το άρθρο, όταν η κρίση ήταν στο peak της, όλη η Ελλάδα παρακολουθούσε στα δελτία τον φρενήρη ρυθμό των αποκαλύψεων, ενώ τα social έπαιρναν φωτιά.
Ορφέας Αυγουστίδης “Ας είμαστε αυτοί που είμαστε και όχι αυτοί που λέμε ότι είμαστε”
“Έχω την πεποίθηση ότι ο κόσμος περιμένει το θέατρο με λαχτάρα. Περιμένει να ανοίξουν οι αίθουσες και να ξεκινήσει μια καινούρια σχέση. Πολλά πράγματα θα έχουν αλλάξει γιατί και οι πομποί και οι δέκτες έχουν επηρεαστεί από την ίδια τη ζωή. Από τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου και όχι μόνο.
Αυτή τη στιγμή ολόκληρη η ανθρωπότητα βιώνει κάτι πρωτόγνωρο. Ο καλλιτέχνης, ως αναπόσπαστο συστατικό της κοινωνίας οφείλει να λειτουργεί και ως μεσολαβητής. Και ως ερμηνευτής του παρόντος. Βιώνει την πραγματικότητα και την διυλίζει, όποια κι αν είναι αυτή με το φίλτρο της ψυχής του, μεταφέροντας την στο κοινό. Με ειλικρίνεια και καθαρότητα.
Αυτή τη στιγμή η διαδικασία του θεάτρου εν μέσω πανδημίας έχει χαρακτηριστεί ως επικίνδυνη για την υγεία όλων και έτσι δεν επιτρέπεται στους καλλιτέχνες και στους συντελεστές να εκφραστούν μέσα από αυτό. Τη ζωή όμως που θα μεσολαβήσει μέχρι το άνοιγμα των αιθουσών δεν μπορεί να την απαγορεύσει κανείς.
“Τώρα” και “μετά”
Απόψεις, θέσεις, συμβάντα; Ανασφάλεια, απαισιοδοξία, ομορφιά και ασχήμια; Ένα Κράτος που θεωρούμε ότι κάνει τα αδύνατα δυνατά να μας κόψει τα πόδια ως λαό; Ένας λαός που δείχνει τρομακτική ανοχή απέναντι στα γεγονότα που τρομοκρατούν τις ψυχές μας και επισκιάζουν το μέλλον των παιδιών όλων και αρχίζει να αντιδρά; Διαλυμένες σχέσεις; Μοναξιά; Δύναμη, αισιοδοξία; Χαρά, αγάπη, χρώμα, έρωτας, ποτό, τραγούδια, θάνατος.
Πληροφορίες, που αυτή την εποχή θα συσσωρευτούν στην καρδιά και το μυαλό των καλλιτεχνών κι όταν έρθει η στιγμή να εκφραστούν, κάτι νέο θα ξεκινήσει. Κάτι συμβατό με την νέα αυτή εποχή που από καιρό δείχνει ότι έχει αλλάξει, φτάνει κι εμείς να το αναγνωρίσουμε και να βάλουμε άλλα ρούχα, καλύτερα. Πιο ανθρώπινα, πιο ζεστά.
Γι’ αυτό δεν ξέρω πώς θα είναι το «μετά». Σίγουρα θα είναι εμπλουτισμένο από την εμπειρία του «τώρα». Ας είμαστε λοιπόν παρόντες στο «τώρα», ακόμη κι αν αυτό δεν είναι βολικό και ευοίωνο.
Η κάθαρση του #metoo
Όσον αφορά στο πολυσυζητημένο #metoo, χρειαζόταν μια τέτοια κάθαρση. Χρειαζόταν να μάθουν κάποιοι πως δεν έχουν το δικαίωμα, επειδή έχουν την εξουσία να πουν πως: «τους γράφω όλους, θα πατήσω σε όλους τους σβέρκους που θέλω επειδή έτσι θέλω ή επειδή είμαι άρρωστος ή γιατί έτσι με βολεύει κι έχω την εξουσία να κάνω αυτό που θέλω!» Αυτό πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα, τώρα είναι η στιγμή, τώρα υπάρχει χώρος, τώρα υπάρχουν αυτιά να ακούσουν, να υποψιαστούν και να μεριμνήσουν.
Με ενδιαφέρει να ονειρεύομαι ότι δεν θα μπορεί κανένας να σκεφτεί ότι «μπορεί». Είναι πολύ αισιόδοξο που βλέπω ότι το θέμα ξεπερνά τη socialmediακή εκτόνωση και παίρνει τον δρόμο της δικαιοσύνης. Ελπίζω να εξελιχθεί και σε αυτό που θα έπρεπε να είναι και ο στόχος όλων όσων μοιράζονται με τέτοια τόλμη ψυχής τις ιστορίες τους αυτές τις μέρες. Στην καλλιέργεια μιας δίκαιης και υγιούς συνείδησης και φυσικά στην καταπολέμηση του φόβου. Το έγκλημα επαναλαμβάνεται όταν την πρώτη φορά μένει ατιμώρητο. Ο διασυρμός των θητών εξυπηρετεί για λίγο γιατί ανακουφίζει τις ψυχές που καταπατήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια.
Όμως, ο κόσμος που είναι συντονισμένος στον ρυθμό απορρόφησης πληροφοριών των social, τις χωνεύει και τις αποβάλλει πολύ γρήγορα. Αδημονεί για την επόμενη πληροφορία και ξεχνιέται. Και ξεχνάει. Χρειάζεται αντίσταση, λιγότερη πίστη στη δύναμη των social και περισσότερη πίστη στη δύναμη των πράξεων. Αυτές ΕΙΝΑΙ το εδώ και το τώρα και κατά συνέπεια και η Ιστορία μας. Ας είμαστε αυτοί που είμαστε και όχι αυτοί που λέμε ότι είμαστε.”
(Σ.Σ : Με την επαναλειτουργία των θεάτρων ο Ορφέας Αυγουστίδης θα παρουσιάσει τον μονόλογο « Η μηχανή του Turing» σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, στο Θέατρο Βασιλάκου).
Απόσπασμα από το άρθρο #MeToo-Η επόμενη μέρα της Χριστιάνας Σταματέλου που δημοσιεύεται στο BEAUTÉ Απριλίου.
Ξεφύλλισε την ηλεκτρονική μορφή της έντυπης έκδοσης εδώ.
