Η Εθνική Λυρική Σκηνή γιορτάζει την επέτειο των 200 ετών από την πρώτη παρουσίαση του Κουρέα της Σεβίλλης με μία νέα, ανατρεπτική παραγωγή
Το αριστούργημα του Ροσσίνι δεν χρειάζεται συστάσεις. Το διάσημο έργο που συμπληρώνει το 2016, διακόσια χρόνια ζωής, αφού πρωτοπαρουσιάστηκε στη Ρώμη τον Φεβρουάριο του 1816, κρύβει όμως μια ενδιαφέρουσα ιστορία, για τον τρόπο που γράφτηκε, αλλά και την αποδοχή του από το ιταλικό και το παγκόσμιο κοινό. Η πρεμιέρα του έργου έγινε στις 20 Φεβρουαρίου 1816 στο θέατρο Αρτζεντίνα της Ρώμης. Στις 17 του προηγούμενου μήνα ο Ροσσίνι δεν είχε καν ξεκινήσει να το γράφει, μιας και ο Δούκας Φραντσέσκο Σφόρτσα δεν του είχε παραδώσει το ποιητικό κείμενο. Τελικά, στις 6 Φεβρουαρίου ο 24χρονος Ροσσίνι είχε ήδη συνθέσει την Α’ πράξη του έργου και έως τις 20 Φεβρουαρίου που δόθηκε η πρώτη παράσταση, είχε ολοκληρώσει τη σύνθεση, αλλά και την ενορχήστρωση του έργου. Σήμερα μοιάζει εξωπραγματικό το γεγονός ότι η σύνθεση ενός τέτοιου έργου ολοκληρώθηκε μέσα σε μόλις 24 μέρες. Εκείνη την εποχή, όμως, ο χρόνος μετρούσε αλλιώς: “Δεν εκπλήσσομαι, πάντοτε συνέθετε αργά“, είπε χαρακτηριστικά ο Γκαετάνο Ντονιτσέττι, όταν έμαθε για το χρόνο που απαιτήθηκε από τον Ροσσίνι για την σύνθεση του Κουρέα. Είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι ο Ροσσίνι χρειάστηκε για τη σύνθεση της Ιταλίδας στο Αλγέρι μόλις 18 μέρες!
Η αποδοχή του έργου δεν ήταν η αναμενόμενη – η πρεμιέρα στη Ρώμη ήταν ένα φιάσκο. “Ενοχλημένο από τις κοινοτοπίες που βρίσκονται στην αρχή της β’ πράξης, σοκαρισμένο από την απόλυτη απουσία έκφρασης, το κοινό υποχρέωσε την αυλαία να πέσει“, γράφει χαρακτηριστικά ο Σταντάλ για την πρεμιέρα της 20ης Φεβρουαρίου 1816. Πολύ σύντομα όμως, στο τέλος του ίδιου έτους η όπερα έφτασε στη Μπολόνια και τη Φλωρεντία, ενώ το 1818 παρουσιάστηκε στο Λονδίνο και το 1819 κατέκτησε και τη Νέα Υόρκη. Μέσα στο διάστημα των 200 ετών ο Κουρέας της Σεβίλλης, έχει καταφέρει να καταγράφεται ως ίσως η δημοφιλέστερη κωμική όπερα όλων των εποχών και σίγουρα ως μια από τις πλέον απολαυστικές όλων.
Διακόσια χρόνια αργότερα, είναι πασιφανές πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στον κόσμο, όπως η αξία της καλής μουσικής.
Ο σκηνοθέτης Φραντσέσκο Μικέλι μας εξηγεί τι είναι αυτό που κάνει το συγκεκριμένο έργο τόσο ιδιαίτερο: “Κάθε σημαντικό μεταιχμιακό δημιούργημα στην ιστορία του θεάτρου είναι πάντοτε γεμάτο από τα σημάδια που με τον χρόνο μετατρέπονται σε μεγάλες τάσεις αλλαγής. Στοχαζόμενος την πλοκή του Κουρέα, τα πρόσωπά του, σε σχέση με το θεατρικό κείμενο του Μπωμαρσαί [Beaumarchais] και το ποιητικό κείμενο του Στερμπίνι [Sterbini], η «αληθινή» Ροζίνα πρόβαλε διαφορετική απ’ όλες τις Ροζίνες που είχα δει έως τότε. Μπορούμε σήμερα να την αναγνωρίσουμε, να τη συναντήσουμε στα αδιέξοδά της, ενώ φορά ακουστικά σε πλήρη ένταση βηματίζοντας αργά έξω από μια στάση του μετρό, ακούγοντας άγριο ροκ με τη ψυχή της. Φωτιά, ζέση, μα πάνω απ’ όλα έρωτας για τον έρωτα· θέλει να ερωτευτεί για να δει μέσα της όλο τον κόσμο που βρίσκεται εκεί έξω, σε μια βουβή αγωνία για την υπαρξιακή αναγνώριση και ολοκλήρωσή της. Τη βλέπουμε σήμερα να βαρά τη γροθιά της στο σπίτι ή στο Πανεπιστήμιο, ή να χαμογελά, αφήνοντας πίσω έναν άνθρωπο ίσως μεγαλύτερης ηλικίας, απογοητευμένο από την ακύρωση της επιθυμίας του γι αυτήν. Και όμως, η Ροζίνα, η φυλακισμένη στα χέρια του κηδεμόνα της, πρέπει όλο αυτό το πνεύμα να το κρατά μυστικό, μέσα της, σαν κλεμμένο κόσμημα.
Κι εμείς; Περισσότερο ή λιγότερο άνθρωποι του θεάτρου, άραγε δεν βλέπαμε πάντοτε τη Ροζίνα με τα μάτια ενός Μπάρτολο; Με τα μάτια ενός άνδρα, ο οποίος κατέχει αυτή τη νιότη; Και για την ισορροπία της κωμωδίας, δεν αποτελεί άραγε η Ροζίνα το εστιακό σημείο όλης της πλοκής; Γι αυτήν δεν αναζητούνται χίλιες μεταμφιέσεις, χίλιες υπεκφυγές; Για χάρη της δεν είναι ο γέρος κηδεμόνας της έτοιμος για όλα; Κατά βάθος γι αυτήν δεν συνέθεσε ο Ροσσίνι αυτή την όπερα; Από τους υπόλοιπους, ο Φίγκαρο και ο κόμης, πολύ δε λιγότερο ο Ντον Μπαζίλιο και ο Ντον Μπάρτολο, δεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον. Αυτό είναι το πνεύμα του Κουρέα σήμερα, αυτή η συμπύκνωση εκρηκτικής χαράς, τοποθετημένη σε μία μυστική γωνιά του κόσμου. Ο Ροσσίνι τοποθέτησε το αριστούργημά του ανάμεσα σε μακρινούς κόσμους και διαφορετικές ιστορίες, και ανάμεσα στα δύο βρίσκεται ο σημερινός κόσμος. Καθήκον μας είναι να αφηγηθούμε την κυρίως υπόθεση αυτής της όπερας και όλες τις αναρίθμητες διαθλάσεις και θαυμαστές επιδράσεις της”.
Περισσότερες πληροφορίες:
Ο κουρέας της Σεβίλλης ή Η περιττή προφύλαξη
Κωμικό μελόδραμα σε δύο πράξεις
Μουσική Τζοακίνο Ροσσίνι – Ποιητικό κείμενο Τσέζαρε Στερμπίνι βασισμένο στην ομώνυμη κωμωδία του Πιέρ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί
Νέα παραγωγή – Συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Μπολόνιας
Θέατρο Ολύμπια – 13, 14, 17, 19, 20, 21, 24, 26, 27, 28 Φεβρουαρίου 2016
Έναρξη παραστάσεων 20.00 – Λήξη παραστάσεων περ. 22.30
Μουσική διεύθυνση Μίλτος Λογιάδης (13, 14, 17, 19, 20, 21, 28 Φεβ.)
Κωνσταντίνος Δημηνάκης (24, 26, 27 Φεβ.)
Σκηνοθεσία Φραντσέσκο Μικέλι
Σκηνικά, φωτισμοί Νίκολας Μπόουβυ / Κοστούμια Τζανλούκα Φαλάσκι
Σχεδιασμός οπτικών μέσων Παναγιώτης Τομαράς
Διεύθυνση χορωδίας Αγαθάγγελος Γεωργακάτος
ΝΕΕΣ ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
€15, €25, €35, €45, €55, €60
Φοιτητικό, παιδικό €12
Περιορισμένης ορατότητας €10, €15, €17, €25
Θα τα προμηθευτείτε στα ταμεία τουθεάτρου Ολύμπια – Ακαδημίας 59-61, Αθήνα
Τρίτη έως Σάββατο 09.00 – 21.00 & Δευτέρα 09.00 – 16.00
Τηλ. κέντρο: 2103662100 – Ομαδικές πωλήσεις: 2103711342 Ηλεκτρονική προπώληση: www.nationalopera.gr
