Με αναγνωρίσιμο και ρευστό ύφος, οι Bouroullec, έχουν βρει τον τρόπο να σχεδιάζουν μοναδικά και ταυτόχρονα διαχρονικά. Ο Ronan Bouroullec είναι αναµφισβήτητα ντροπαλός. “Δεν έχω συνηθίσει να µιλάω πολύ”, λέει κατά τη διάρκεια της συνάντησής µας µέσω Zoom, από το στούντιό του στο Παρίσι. Συχνά σταµατούσε και έψαχνε τη σωστή λέξη για να είναι ακριβής και να γίνει κατανοητή η σκέψη του. Αλλά επίσης ήταν ευγενικός και γελούσε συχνά.
Όταν τους εντόπισε ο Cappellini
Οι Ronan και Erwan Bouroullec δουλεύουν µαζί για σχεδόν 35 χρόνια, δεµένοι χάρη στην εµµονή τους στη λεπτοµέρεια αλλά και τις ξεχωριστές προσωπικότητές τους. η έδρα τους βρίσκεται στο Παρίσι και η οµάδα τους αριθµεί µόλις έξι άτοµα. Η εταιρεία Cappellini τούς εντόπισε το 1997 και τους ανέθεσε ουσιαστικά τα πρώτα τους έργα βιοµηχανικού σχεδιασµού. “Ήµουν 26 ετών και ο αδερφός µου ο Erwan 21 όταν συναντηθήκαµε µε τον Giulio Cappellini.
Tότε υπήρχε ακόµα το Salone del Mobile στο Παρίσι και είχαµε παρουσιάσει ένα σύστηµα κουζίνας που λεγόταν “Cuisine Désintégrée”, η διαλυµένη κουζίνα. Ο Cappellini µάς είπε ότι θα ήθελε να δουλέψει µαζί µας. Μου έδωσε την επαγγελµατική του κάρτα και εγώ βρέθηκα σε αµηχανία και του είπα ότι δεν είχα βγάλει ακόµα. “Πολύ καλά κάνεις”, µου απάντησε. “Τη µέρα που θα αποκτήσεις business card, η δηµιουργικότητά σου θα µειωθεί, θα έχεις πλέον λιγότερες ιδέες”.
Ο σχεδιασμός της boutique του Issey Miyake
Tο 2001, o Issey Miyake τους προσέλαβε για να σχεδιάσουν την boutique που θα στέγαζε τη νέα του συλλογή “A-Poc”. “Ήµουν στο τόκιο µε τον Miyake, ο οποίος είχε οργανώσει έκθεση µε τις δηµιουργίες µας. Πριν από τα εγκαίνια ήθελε να µας συστήσει στον δήµαρχο της Χιροσίµα, της πόλης όπου είχε γεννηθεί. Όπως συνηθίζεται στην Ιαπωνία, ο δήµαρχος έδωσε την κάρτα του, κρατώντας τη µάλιστα µε τα δύο του χέρια. Όταν ο Miyake κατάλαβε ότι δεν είχα κάρτα, έγινε πολύ νευρικός, αυτός που ήταν ένας ήρεµος και γλυκός άνθρωπος. Μετά από δύο ώρες είχαµε κάρτες, χάρη σε έναν βοηθό του. Τις χρησιµοποίησα, αλλά µόνο στο Τόκιο. Αρκετά όµως για τις κάρτες…”
To ενδιαφέρον για το σχέδιο
“Μια µέρα, όταν ήµουν 12 ή 13 χρονών, ήµουν στο αυτοκίνητο και ο πατέρας µου µου είπε ότι έπρεπε να διαλέξω αν θα γίνω γιατρός, µηχανικός ή καθηγητής. Καθώς τον άκουγα, ήξερα ότι δεν ήθελα να κάνω τίποτα από όλα αυτά. το σχέδιο ήταν πολύ σηµαντικό για µένα. Ήταν ευχαρίστηση και αποσπούσε την προσοχή µου, ήταν ένας τρόπος να καταπολεµήσω τη µοναξιά. Άρχισα λοιπόν να σπουδάζω τέχνη. Στα 15 άρχισα να παρακολουθώ µια σχολή εφαρµοσµένων τεχνών. Ήταν σαν να µπήκα σε ένα τρένο που συνεχίζει να ταξιδεύει ακόµα, γιατί σήµερα, στα 51 µου, αισθάνοµαι ευχαρίστηση να εργάζοµαι σε αυτόν τον τοµέα”.
Συναντώντας τον Rold Fehlbaum
Μία άλλη κοµβική συνάντηση στην καριέρα τους ήταν µε τον Rolf Fehlbaum, πρόεδρο της Vitra, όπου δούλεψαν ένα νέο σύστηµα γραφείου µε τίτλο “Joyn”. Από τότε διευρύνθηκαν και οι συνεργασίες: Artek, Alessi, Axor Hansgrohe, Established & Sons, Flos, Hay, Kettal, Kvadrat, Kartell, Glas Italia, Ligne Roset, Magis, Iittala, Mattiazzi, Mutina, Nani Marquina, Samsung και φυσικά Vitra και Cappellini.
Η δουλειά τους έχει µεγάλο εύρος, από τον σχεδιασµό µικρών αντικειµένων, όπως κοσµήµατα, µέχρι χωροταξικές ρυθµίσεις και αρχιτεκτονική, και από χειροτεχνήµατα έως τη βιοµηχανική κλίµακα, τα βίντεο και τη φωτογραφία. Oι σχεδιαστές διατηρούν επίσης µια πειραµατική δραστηριότητα την οποία θεωρούν απαραίτητη για την ανάπτυξη της δουλειάς τους, σε συνεργασία µε την Galerie kreo, στην οποία είχαν κάνει και την πρώτη τους ατοµική έκθεση το 2001.
Πάθος για τη ζωγραφική
Tο πάθος για το σχέδιο και κυρίως για τη ζωγραφική ξεκίνησε από νεαρή ηλικία και δεν έφυγε ποτέ από τον Ronan. Μάλιστα, έχει γίνει αντίδοτο στη σχεδιαστική του πρακτική. “Υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις”, διευκρινίζει. “Υπάρχει η δουλειά µου ως σχεδιαστή στο στούντιο. Υπάρχει όµως και κάτι άλλο που γίνεται τη νύχτα, το Σαββατοκύριακο, όταν είµαι στη Βρετάνη: H ζωγραφική.
Όταν αρχίζω να ζωγραφίζω δεν έχω τίποτα στο µυαλό µου – δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω να αναπαραστήσω ή να πετύχω. Με τη ζωγραφική, µπορείς να αποφασίσεις να µην κοιµηθείς όλο το βράδυ για να τελειώσεις επειδή το θέλεις. Είναι ένας τρόπος διαφυγής από την πίεση της δουλειάς, ένα είδος απόδρασης χωρίς στόχο”.
Kαρέκλα “Slow” της Vitra (2006). 
Mάλλινο χαλί της νanimarquina (2016).
Ανεξάντλητη δημιουργικότητα
Στο Salone de Mobile 2022, στο Μιλάνο, παρουσίασαν τρεις εξαιρετικές καρέκλες κατασκευασµένες από ξύλο για τη νέα ιαπωνική µάρκα Kyori, ένα νέο φωτιστικό για τη Flos, έναν µπρούτζινο καναπέ για τη Magis και συνθέσεις κεραµικών βάζων για την ιαπωνική εταιρεία πλακιδίων Tajimi. H ικανότητα των αδερφών να σχεδιάζουν πρωτότυπα και ταυτόχρονα διαχρονικά είναι ανεξάντλητη. Από τα τελευταία έργα των Bouroullec είναι µια σειρά επίπλων εσωτερικού και εξωτερικού χώρου για το Bourse de Commerce στο Παρίσι.
Όταν οι επισκέπτες φτάνουν στη rue de Viarmes, τους υποδέχονται τρεις µεγάλες µεταξωτές σηµαίες που αστράφτουν, εκπέµποντας µια µεταλλική λάµψη στον ουρανό του παρισιού. το κτίριο του 18ου αιώνα µε τον µεγαλοπρεπή θόλο, µετά την ανακαίνιση του Tadao Ando µετατράπηκε σε ένα σύγχρονο µουσείο για τη συλλογή Pinault. Οι αδερφοί Bouroullec κλήθηκαν από τον François Pinault να σχεδιάσουν τα έπιπλα εσωτερικού και εξωτερικού χώρου του πιο αναµενόµενου µουσείου της χρονιάς.
“Θέλαµε να δώσουµε µια νέα αίσθηση µαγείας στα µέρη όπου περπατάµε, συναντιόµαστε και µιλάµε”, εξηγεί ο Ronan. το Bourse de Commerce είναι το τελευταίο από µια σειρά αστικών έργων των δύο Γάλλων. Λίγο νωρίτερα είχαν ολοκληρώσει ένα belvedere στον ποταµό Vilaine και δύο χρόνια πριν, τα σιντριβάνια στο Rond Point στα ηλύσια πεδία. “Είτε σχεδιάζουµε ένα µεµονωµένο αντικείµενο είτε έναν χώρο, ο Erwan και εγώ αισθανόµαστε ότι είναι δική µας ευθύνη να διευκολύνουµε τους ανθρώπους. Αυτή η ευθύνη είναι ακόµη πιο σηµαντική όταν σχεδιάζουµε δηµόσια κτίρια και χώρους”.
Απόσπασμα από το κείμενο της Νταϊάνας Σαλεβουράκη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Maison & Décoration Άνοιξη/Καλοκαίρι 2023.
