Πέμπτη 10 Μαρτίου 12:30 Ευαγγελισμός, περιοχή Χίλτον
Ξυπνάω πρωί. Τώρα είναι μεσημέρι για μένα. Έχω αφήσει το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του μετρό και “οργώνω” πάλι όλο το κέντρο. Αθλητικά παπούτσια, ομπρέλα, κουλούρι Θεσσαλονίκης, κινητό, hands free. Νέα Υόρκη καταντήσαμε. Με άλλο καιρό ξεκινάς και με άλλο καταλήγεις. Οι επιλογές δύο: να αργήσω λίγο ή να αργήσω πολύ. Ρουλέτα και το ταξί. Αν βρω κίνηση, μπορεί και να καθυστερήσω ακόμη περισσότερο. Την ώρα που το σκέφτομαι έχω ήδη σηκώσει το χέρι για να σταματήσω το πρώτο κίτρινο όχημα που θα βρεθεί μπροστά μου. Ναι, εντάξει δεν είμαι η Κάρι Μπράντσο στο Μανχάταν. Αυτή κυκλοφορούσε και με το δωδεκάποντο κάθε μέρα και ενώ έβλεπε τη μούρη της στα λεωφορεία, επέμενε να κυκλοφορεί με ταξί. Εγώ πάλι στον ταπεινό Ευαγγελισμό, με αθλητική περιβολή και backpack, βλέμμα πανικού αλλά και όχι, τρέχω να προλάβω να είμαι σε 5 λεπτά στην Ομόνοια, για να μπορώ να λέω ότι άργησα μόνο 10 λεπτά. “Ελεύθερος”;
(Λίγα λεπτά αργότερα)
Από το τζάμι μου βλέπω μια οικογένεια τουριστών. Με επαναφέρει στον κανονικό χρόνο, σε αυτόν που καταλαβαίνεις μόνο όταν κάνεις διακοπές. Μαμά νέα και όμορφη, μάλλον Γαλλιδούλα και μπαμπάς επίσης νέος, ακολουθεί και σέρνει τόσο “γλυκά” τις βαλίτσες της οικογένειας του. Μαμά με καρότσι και μωρό Νο 1 και μάρσιπο και μωρό Νο 2. Και όμως έχει τόση γαλήνη πάνω της. Κάνει διακοπές σε μια χώρα που και το Μάρτιο φοράς κοντομάνικα t-shirts και βερμούδες. Όλα τα άλλα τί σημασία έχουν! Ο ρυθμός τους είναι αισθητά διαφορετικός σε σύγκριση με τους άλλους. Ή απλώς το τζάμι μου έχει φίλτρο και αφήνει απέξω ό,τι κακό, γρήγορο και αγχωτικό.
Προλαβαίνω κι εγώ για λίγα δευτερόλεπτα και ταξιδεύω στη χώρα τους, μαζί με το δικό μου μωρό στην αγκαλιά. Τον έχω στο μάρσιπο μου και μαζί διαλέγουμε βιβλία από τους πλανόδιους βιβλιοπώλες κατά μήκος του Σηκουάνα, μια μέρα με γλυκιά συννεφιά και ζέστη.
Πιο κάτω συναντάμε έναν πλανόδιο οργανοπαίκτη με ακορντεόν, του χαμογελάμε και μας χαμογελά και αυτός. Τι όμορφη που είναι η ζωή! Πόσο θέλω να ταξιδέψουμε μαζί! Απλά, χωρίς τεράστιες βαλίτσες και περιττά, μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Όπως αυτή η οικογένεια. Έχεις δει πολλούς επισκέπτες στη χώρα μας να κουβαλούν μαζί τους το σπίτι τους ολόκληρο. Με δυο σακίδια και μια βαλίτσα! Είναι όλοι τους τόσο λιτοί. Όσο και οι ανάγκες τους. Και “οργώνουν” όλη την πόλη.
Γιατί δεν χρειάζονται πολλά, για να είσαι ευτυχισμένη. Αρκεί να είσαι με αυτούς που αγαπάς μια όμορφη μέρα στο Παρίσι ή σε μια χώρα που έχει πάντα ήλιο, σαν την Ελλάδα.
“Καλά που πάνε αυτοί οι άνθρωποι με όλα αυτά τα συμπράγκαλα; Δεν βαριούνται να κουβαλάνε; Με δυο μωρά πας διακοπές! Δεν κάθονται στο σπίτι τους!” προλαβαίνει να πει ο οδηγός του ταξί και εμένα νιώθω λες και με πέταξες από ουρανοξύστη 457 ορόφων. Τέτοια απότομη προσγείωση! (Θα μου πεις πότε πρόλαβα και ανέβηκα 457 ορόφους! Άλλο αυτό!)
Και πάλι έχω δύο επιλογές: Να του εξηγήσω ότι αυτό είναι το πιο ωραίο θέαμα που θα μπορούσε να απολαύσει στη διάρκεια της ημέρας του και να πως να μην είναι μίζερος ή να πάρω πάλι το συγκαταβατικό, μαζί με απορία και αινιγματισμό βλέμμα μου… Το πρώτο απαιτούσε αφενός μεγαλύτερη κούρσα, να πήγαινα ας πούμε κάπου προς Παρίσι και πάλι δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα το καταλάβαινε…
Τελικά διάλεξα το απλό και σκέτο: ”Εδώ με αφήνετε. Τι σας χρωστάω;”
Αύριο πάλι…
About Antigoni
Είμαι η Αντιγόνη ή Αντούλα. Από μικρή γράφω και γράφω και γράφω. Και όπως συμβαίνει συνήθως, υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων αυτοί που γράφουν πολύ και αυτοί που μιλάνε πολύ. Εγώ, με κάποιο τρόπο ανήκω και στις δύο. Υπάρχουν επίσης άλλες δυο κατηγορίες ανθρώπων αυτοί που σκέφτονται πολύ και αυτοί που μιλάνε πολύ. Πάλι ανήκω και στις δυο. Με άλλα λόγια και σκέφτομαι και μιλάω και γράφω πολύ. (Αν είσαι άντρας απλά την έβαψες ή χαλάρωσε και απόλαυσε το)
Ξεκίνησα με τα παλιά ημερολόγια, εκείνα τα ροζ με την κλειδαριά, με μπλε τετράδια αργότερα και χαρτάκια κάθε λογής και κατέληξα να γράφω και σε όλα αυτά και σε κινητά, τάμπλετς, λαπτοπ παντού και πάντα. Κάπως πρέπει να αδειάζει το κεφάλι μου με όλα αυτά που συγκεντρώνει. Υπάρχει πάντα ένα ημερολόγιο με σκέψεις, ιδέες, αλλαγές, εντυπώσεις, ιστορίες φανταστικές ή όχι και τόσο φανταστικές
Τα χρόνια πέρασαν και η ζωή μου φύλαγε ωραίες εκπλήξεις. Να γνωρίσω το σύντροφο της ζωής μου και μάλιστα αυτός να γίνει η έμπνευση μου και η “πηγή” μου. Έγινα μαμά και όλη μου αυτή η ενέργεια, η χαρά πολλαπλασιάστηκε με ένα τρόπο που μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει. Κάποια πράγματα όμως δεν αλλάζουν. Και πάλι γράφω. Την ώρα που κοιμάται το μωρό, λίγο πριν κοιμηθώ, πριν ξυπνήσει το μωρό και πάει λέγοντας. Και ο άνθρωπος μου είναι πάντα εκεί να με στηρίζει. Δεν λέω άλλα, όμως γιατί φοβάμαι και το μάτι. Και κάπως έτσι το χόμπι έγινε επάγγελμα, ή αλλιώς η ιδιότητα έγινε επάγγελμα. Και μαζί με μια ομάδα συνεργατών εκδίδουμε τα δικά μας περιοδικά.
Το Beauté πάντα το διάβαζα. Τώρα ήρθε η ώρα να γράφω κι εγώ, με τη χαρά και τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού.
Ζω σε προάστιο και δουλεύω στο κέντρο της πόλης! Κάθε μέρα λοιπόν “ταξιδεύω” για να πάω στο γραφείο μου. Στο κέντρο θα με δεις ή μέσα στο μετρό ή το πιο πιθανό σε κάποιο ταξί να τρέχω να προλάβω κάποιο ραντεβού, να προσπαθώ να μην αργήσω πολύ. Ε, λοιπόν τα καλύτερα συμβαίνουν μέσα σε αυτές τις μικρές καθημερινές διαδρομές. Πάντα μπαίνω με ανεβασμένους ρυθμούς και βγαίνω πιο ήρεμη και με μια νέα ιστορία να διηγηθώ.
Αυτές τις ιστορίες θα σας αποκαλύπτω…Έχεις μια παρόμοια να μου πεις;
Facebook: https://www.facebook.com/apafili
Uapartment: http://www.upartment.gr/antoulastories-keimena/
Ακολουθήστε ακόμη την Αντιγόνη στον Instagram λογαριασμό @taxi_stories
