Resort Season Continued
Αφετηρία έμπνευσης της φετινής συλλογής η αγάπη της ανακάλυψης και τα μακρινά ταξίδια (όπως σε κάθε cruise collection) και η περιπλάνηση στην μεταπολεμική Ευρώπη που σε αυτή την παρουσίαση μεταφράστηκε σε έναν δημιουργικό διάλογο μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.
Το κάστρο Blenheim, αλλοτινός τόπος φιλοξενίας παλαιότερων επιδείξεων του οίκου Dior (το 1954 υπό τη διεύθυνση του ίδιου του Dior και το 1958 υπό τον Yves Saint Laurent) άνοιξε και πάλι τις πόρτες του στο κοινό της μόδας. Αυτή τη φορά όμως στους γεμάτους διαδρόμους του δεν παρέλασαν δημιουργίες New Look, αλλά ρούχα φρέσκα και σύγχρονα με έντονο το βρετανικό φλέγμα, από τις μίντι φούστες και τα λεπτοπλεγμένα πουλόβερ ως τα ζακάρ με τις εικόνες κυνηγιού, τόσο χαρακτηριστικές για την αγγλική ύπαιθρο. Το γαλλικό στοιχείο εκπροσωπήθηκε επάξια με το κλασικό “Bar Jacket”, δημιουργία – ορόσημο του Christian Dior, πλέον στην αποδομημένη του μορφή, φορεμένο σαν μεγάλη μπάσκα πάνω από φούστες και τοπ.
Είδαμε ακόμη cravattes φορεμένες σαν φουλάρια και αντί κουμπιών, ολοφάνερες grunge αναφορές στα floral φορέματα και τα δετά χρυσόμαυρα μποτάκια από λάκα, ανάγλυφες πλέξεις να φροντίζουν για μια επιθυμία αγγίγματος του ρούχου, και εντυπωσιακά puffy sleeves να κλέβουν συχνά τις εντυπώσεις από το σύνολο.
Το φλέγον θέμα της ημέρας βέβαια ήταν άλλο: ενώ πολλοί ανέμεναν ότι η συλλογή αυτή θα αποτελούσε το ντεμπούτο ενός νέου καλλιτεχνικού διευθυντή για τον οίκο Dior, τον ρόλο αυτό ανέλαβαν τελικά οι Lucie Meier και Serge Ruffieux, που συντονίζουν το ατελιέ του οίκου μετά την αποχώρηση Simons. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το δίδυμο τα πήγε περίφημα, ωστόσο μια σχετική έλλειψη τόλμης ήταν αρκετά απογοητευτική και οι έκδηλες αναφορές σε ιταλικά πρότυπα και σχεδιαστικές νόρμες που προφανώς θεωρήθηκαν η ασφαλέστερη οδός άφησαν πίσω τους ένα σχετικό μπέρδεμα. Αναμένουμε κάτι καλύτερο από τον οίκο Dior, αλλά αυτό ήταν βέβαιο σαν συμπέρασμα. Fashion crowd is a tough crowd.
