Η αποθέωση του ανδρικού class σε έναν δρόμο του Λονδίνου
Εδώ και 170 χρόνια σε αυτόν τον δρόμο του Mayfair βρίσκεται η έδρα των διασημότερων ραφτών της χώρας. Ονόματα όπως Henry Poole, Anderson & Sheppard και Huntsman αποτελούν πραγματικούς θρύλους για τους γνώστες και μυημένους στην τέχνη του ανδρικού κοστουμιού. Εδώ καθένας έχει τον τίτλο του και την ειδικότητά του, ο Huntsman υποστηρίζει την δομημένη κοπή και την καθαρή τάλια με τις έντονες γωνίες στους ώμους, οι Anderson & Sheppards πρεσβεύουν ένα πιο μαλακό και εξευγενισμένο ιταλικό look, ενώ ο Henry Poole είναι ίσως και ο πιο ανοιχτός σε πειραματισμούς από τους τρεις, χωρίς κανένα συγκεκριμένο στιλ να τον περιορίζει.
Και λίγη ιστορία σαν bedtime story
Μπορεί η βρετανική αριστοκρατία και οι εκλεκτοί διεθνείς πελάτες να εξακολουθούν μέχρι σήμερα να απευθύνονται εκεί για την ένδυση τους, ωστόσο πολλά άλλαξαν μέσα στον τελευταίο αιώνα. Οι Ιταλοί μόδιστροι αναδείχθηκαν και κέρδισαν τις εντυπώσεις ως πιο προσιτοί στο κοινό – μέχρι και ο 007 προτίμησε τον οίκο Brioni στην δεκαετία του 1990 – οι υψηλές τιμές άρχισαν να φοβίζουν, οι τάσεις απελευθέρωσαν σταδιακά το ανδρικό ρούχο από πολλά πνιγηρά στερεότυπα με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν πολλοί, ακόμη και σταθεροί άλλοτε πελάτες.
Σήμερα όμως τι συμβαίνει λίγο μετά την απόφαση του Brexit; Ο Richard Anderson λαμβάνει περίπου 30 αιτήσεις την εβδομάδα από νέους που θέλουν να μαθητεύσουν κοντά του και ο μέσος όρος εργασίας των ραφτών έχει πέσει εντυπωσιακά παρόλο που απαιτούνται 4-5 δύσκολα χρόνια μέχρι να πάρει κανείς τον τίτλο του “Coat maker”. Και αυτό είναι τόσο μα τόσο προφανές αν αναλογιστεί κανείς τις τεράστιες απαιτήσεις ενός fitting σε αυτή την επιχείρηση. Καμία σωματική ιδιαιτερότητα (ας μην πούμε ατέλεια) δεν πρέπει να ξεφύγει από το μάτι του ράφτη, τα πάντα έχουν σημασία για την τέλεια εφαρμογή.
Ένα κοστούμι, πολλές ώρες εργασίας
Φυσικά το έργο εκεί μόλις ξεκινά μια που για ένα κοστούμι δουλεύουν ακούραστα έξι άτομα, ένας για το σακάκι, ένας για το παντελόνι, ένας για το γιλέκο, ένας “Trimmer” για τη φόδρα και τα κουμπιά, ένας “Finisher” για τις τσέπες και τις κουμπότρυπες και ένας σιδερωτής. Όλο αυτό αντιστοιχεί σε δέκα χιλιάδες βελονιές στο χέρι και τουλάχιστον 60 ώρες εργασίας, ειδικά σήμερα που τα υφάσματα τους δυσκολεύουν περισσότερο ως πιο ελαφριά και πιο εύκολα να τσαλακωθούν. Τα standards είναι ιδιαίτερα υψηλά, γι’ αυτό οι σημαντικότεροι οίκοι ενώθηκαν πριν από κάποια χρόνια στην Savile Row Bespoke Association ώστε να τα προστατεύσουν.
Υπάρχει θέση για τις γυναίκες στην Savile Row;
Στο νούμερο 37 σίγουρα η Kathryn Sargent θα απαντήσει καταφατικά ως μία από τις λίγες γυναίκες που εργάζεται σήμερα στον οίκο Gieves & Hawkes. Και φροντίζει να κάνει τη διαφορά κοιτώντας πέρα από την απλή ανατομία του πελάτη της και ρωτώντας τον για τις προτιμήσεις του, το επάγγελμα και τη σχέση του. Μια πραγματικά γυναικεία ματιά που φαίνεται ωστόσο να αρέσει και δείχνει ότι η ανανέωση ήταν ευπρόσδεκτη.
