Άνετος, εγκάρδιος σαν φιλαράκι που γνωρίζεστε χρόνια. Συναντιόμαστε σ’ ένα φιλόξενο καφέ απέναντι από το «Σύγχρονο Θέατρο» που ανεβαίνει η παράσταση «Μεγάλες Προσδοκίες» στην οποία πρωταγωνιστεί. Χείμαρρος ο λόγος του, κι η συζήτηση δεν λέει να σταματήσει. Ας με συγχωρήσει, αλλά όσα είπαμε χρειάζονταν τουλάχιστον 15 σελίδες… Διαλέγω τα καλύτερα!
“Παραμένω παιδί κι έχω τη διαολιά μέσα μου”
“Mε τα χρόνια αλλάζουμε, όχι όμως στον βαθμό που προσδοκούμε. Παραμένω παιδί κι έχω τη διαολιά μέσα μου. Αυτό με κρατάει φρέσκο, δημιουργικό, μάχιμο. Η ζωή είναι δύσκολη. Αλλά είναι και όμορφη, ρόδινη. Κουβαλάει το φως και το σκοτάδι, τον ήλιο και τη βροχή. Αν ρομαντικός θεωρείται αυτός που υποκύπτει στα πάθη του, νιώθω ότι είμαι άνθρωπος των παθών. Με έλεγχο βέβαια, όχι όπως παλιότερα. Κάποτε, το « ζην επικινδύνως» το είχα μότο.” Η επιθυμία για έκπληξη και το εφήμερο συνυπάρχουν στη ζωή σου; Πάνε παρέα. Όταν αποδεχτείς τη διαφορετικότητα της φαντασίας από την πραγματικότητα έχεις κάνει το μεγάλο βήμα. Προσπαθώ να συντηρώ την εφήμερη αλλά ώριμη στάση στα πράγματα, γιατί νομίζω ότι είναι το σημαντικότερο. Εκεί κρύβεται το παιδί μέσα μας, το παιδί που όταν έρχεται αντιμέτωπο με τη ζωή δείχνει σαν να μη θέλει να ωριμάσει.
Ενσαρκώνοντας τον Abel
Ωρίμασες επειδή αποδέχτηκες την παιδικότητά σου; Ο Νίτσε έλεγε πως «η γαλήνη βρίσκεται στην αποδοχή της μη γαλήνης». Δεν θα ησυχάσουμε ποτέ οι ανήσυχοι, ας το αποδεχτούμε! Στις «Μεγάλες Προσδοκίες» υποδύομαι τον Abel Magwitch, έναν άνθρωπο που μεγάλωσε στη φυλακή. Δε γνωρίζει που γεννήθηκε. Ένα παιδί που το πέταξαν στα σκουπίδια, έφαγε τα σκουπίδια, επιβίωσε. Μπαινοβγαίνει σε αναμορφωτήρια. Κάποια στιγμή ως ενήλικας δραπέτης συναντά ένα 10 χρόνο παιδί που τον βοηθάει. Κι όταν αποκτά μεγάλη περιουσία, γίνεται ο ανώνυμος ευεργέτης του μικρού. Ο άνθρωπος που έχει ζήσει την κόλαση, εκτίμησε την καθαρότητα αυτού του παιδιού, την αγνή ψυχή του.. Η υποκριτική σε βοηθά να παραμείνεις παιδί; Το θέατρο μάς βοηθά να παραμείνουμε νέοι και δημιουργικοί. Το παιχνίδι στο σανίδι μας δίνει το δικαίωμα να συντηρήσουμε το παιδί μέσα μας. Να παραμείνουμε φρέσκοι, ακμαίοι.
Μπαρ, συνεργεία αυτοκινήτων και οικοδομές
Είσαι τυχερός άνθρωπος; Προέκυψε εύκολα η πορεία σου; Αντιμετωπίζοντας τα πράγματα με απλότητα, θα πω ότι είμαι τυχερός. Τα πράγματα μου έρχονται από μόνα τους. Αν το σκεφτώ βαθύτερα, δεν είναι έτσι. Αυτός που σε επιλέγει, έχει πάρει κάποιο μήνυμα από σένα που εκφράζει μια εσωτερική καλλιέργεια και μια ανησυχία. Μπορεί να πέρασα χρόνια δουλεύοντας στα μπαρ, η σε συνεργεία αυτοκινήτων –είχα σπουδάσει μηχανικός αυτοκινήτων–, η σε οικοδομές με τον πατέρα μου. Όμως η σκέψη μου και τα ενδιαφέροντά μου πάντα ήταν στις Τέχνες. Οι άνθρωποι που με “βρήκαν”, δηλαδή ο Γιώργος Πανουσόπουλος για τον κινηματογράφο και ο Γιάννης Χουβαρδάς που με έβαλε στο θέατρο, «είδαν» τα αποθέματα του παρελθόντος και τη δίψα μου για τις τέχνες.
“Ηθοποιό σε κάνει η φλόγα που σε καίει”
Και πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; Με ενδιέφερε η σκηνοθετική μελέτη. Αν δε σε ταλανίζει κάτι ψυχικά δεν μπαίνεις στη διαδικασία να παίξεις. Είναι πολύ δύσκολο το να εκτίθεσαι σε καθημερινή βάση. Κάτι πρέπει να σε καίει, ώστε να πεις «δεν κάνω λεφτά ως επιχειρηματίας, θα γίνω ηθοποιός». Ηθοποιό σε κάνει η φλόγα που σε καίει, να πεις την ιστορία σου, η οποία –ως ρόλος σου– θα κουβαλάει το παρελθόν σου. Είσαι αυτοδίδακτος. Ποιο ήταν το καλύτερο σχολείο για σένα; Το μεγαλύτερο σχολείο ζωής είναι τα 12 χρόνια δουλειάς μου στα μπαρ. Το λέω και συγκινούμαι. Η κοινωνία καταθέτει τα ψυχολογικά της προβλήματα το βράδυ στο ποτό. Έχουν καθίσει μπροστά μου διευθυντές τραπεζών του εξωτερικού κι έχουν κλάψει βγάζοντας τα εσώψυχά τους μ’ ένα μπουκάλι. Με ευχαριστούσαν που τους άκουσα. Ψήθηκα κι έμαθα πολλά από τη νύχτα. Κι η νύχτα δεν έχει μόνο μια σκοτεινή πλευρά.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Τζετζούμη (Cube Digital Productions) Επιμέλεια Φωτογράφισης: Κωνσταντίνος Ευσταθιάδης Grooming: Αλεξάνδρα Ρέντζου (d-tales creative agency)
Απόσπασμα από την συνέντευξη του Αλέκου Συσσοβίτη στη Χριστιάννα Σταματέλου που δημοσιεύεται στο BEAUTE Μαρτίου.
