Ένας μονόλογος-εξομολόγηση αποδεικνύει ότι η ωριμότητα δεν έρχεται πάντα με την ηλικία. Αγαπημένη ηθοποιός, η Κατερίνα Μισιχρόνη αποδέχεται τα «μαθήματα» που της προσφέρει η ζωή και προχωρά υλοποιώντας τα όνειρά της με αγάπη, αυτογνωσία και σοφία.
“Είμαι πολύ καλά, ζορίστηκα όμως. Ήταν δύσκολο το τελευταίο διάστημα, τόσο για τα οικονομικά μας όσο και για την νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώθηκε. Ωστόσο μου έκανε και καλό” λέει η Κατερίνα Μισιχρόνη μιλώντας στο Beauté Δεκεμβρίου. “Πήρα χρόνο, γιατί δουλεύω σερί 12 χρόνια. Για να επιβιώσεις στην Ελλάδα σε αυτό τον χώρο πρέπει να τα κάνεις όλα. Θέατρο, τηλεόραση, σινεμά. Τα έκανα όλα, ό,τι μπορούσα. Χωρίς να απωθώ το σοκ που περάσαμε, προσπάθησα να πάρω τον χρόνο που χρειαζόμουν. Ξεκουράστηκα, έκανα καινούργιες σκέψεις και νέα όνειρα.
Συνειδητοποίησα ότι είμαστε απίστευτα αναλώσιμοι και προσωρινοί. Είχα τοποθετημένα τα πράγματα στο μυαλό μου με μια συγκεκριμένη ροή και ξαφνικά όλα ανατράπηκαν. Μετά το αρχικό σοκ κατάλαβα ότι πρέπει να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Να κατανοήσω το πώς θέλω πραγματικά να είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα. Το μάθημα που πήρα είναι πως τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό στη ζωή από τις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν φεύγουν όλα τα άλλα, όταν μένω μόνη μου σπίτι και δεν έχω τίποτε να κάνω ή κάπου να πάω τι μου μένει; Μόνο οι ειλικρινείς σχέσεις.”
Επαναπροσδιορισμός & αναθεωρήσεις
“Πάντα ήθελα να επενδύω στις σχέσεις μου, άσχετα αν απογοητευόμουν ή θύμωνα με ορισμένους ανθρώπους. Αναλωνόμουν, σπαταλούσα ενέργεια σε φαν σχέσεις, χωρίς βάθος και ουσία. Ίσως να είχαν το «φαίνεσθαι», το οποίο δεν αναιρώ, κάποτε ίσως να χρειάζεται κι αυτό, όμως νομίζω πως τώρα πια έχω την ανάγκη να επενδύσω σε βάθος. Τόσο στις προσωπικές όσο και στις επαγγελματικές σχέσεις μου, προσπαθούσα να κάνω τα πάντα, να είμαι παντού. Σήμερα δεν το έχω ανάγκη. Οι ανάγκες μου επαναπροσδιορίστηκαν.
Με αφορμή την καραντίνα κατάλαβα ότι τελικά κάνοντας μια βόλτα στο πεδίο του Άρεως με έναν καφέ στο χέρι, καθισμένη σε παγκάκι με έναν αγαπημένο φίλο μου περνούσα τέλεια. Αναθεώρησα αρκετά πράγματα. Το πόσα λεφτά ξόδευα άσκοπα, και πόσο σημαντικό ήταν τελικά το backround για μένα. Στην καραντίνα συναντώντας ένα φίλο σε ένα παγκάκι ένιωθα ευγνωμοσύνη κάτι που δεν είχα παλιά. Πιο παλιά αν ένας φίλος μου έλεγε να πάμε σε ένα παγκάκι να πιούμε καφέ θα του έλεγα «δεν πας καλά, πάμε σε ένα καφέ!». Συνειδητοποίησα ότι ο καταναλωτισμός δεν οδηγούσε πουθενά, αισθάνθηκα μπουκωμένη… Ένιωσα ότι το «να είμαι» δεν είναι σε συνάρτηση με «το τι έχω».”
“Βουτιά στον εαυτό μου”
“Έκανα βουτιά στον εαυτό μου, για να καταλάβω τι είμαι και τι θέλω ουσιαστικά, χωρίς να έχω όσα είχα” συνεχίζει η Κατερίνα Μισιχρόνη. “Τι θέλω; Να μην ξεχάσω ότι η υγεία μου δεν είναι δεδομένη και χωρίς αυτήν δεν υπάρχω! Να έχω πάντα κοντά μου λίγους ανθρώπους, να τους τροφοδοτώ και να με τροφοδοτούν. Θέλω να είμαι ρεαλίστρια, να μην πετάω στα σύννεφα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ονειρεύομαι, όμως θέλω να στηρίξω τα όνειρά μου σε δικά μου ανεξάρτητα θεμέλια και να τα δω να πραγματοποιούνται. Θέλω να αποκτήσω μεγαλύτερη υπομονή και λιγότερη γκρίνια. Θέλω να τολμώ.
Τα είχα όλα αυτά σε ένα ποσοστό. Όμως ήμουν πιο γκρινιάρα. Κουραζόμουν και δυσανασχετούσα πιο εύκολα, κάποιες φορές δεν ήμουν τόσο τολμηρή. Είμαι δυναμική όμως παλιότερα δεν ήμουν τόσο όσο έπρεπε.”
“Άραγε υπάρχω όταν δεν ‘εκτίθεμαι’;”
“Δεν θέλω να φοβάμαι. Επειδή ό,τι συνέβη μας έχει βυθίσει σε ένα ατελείωτο κύμα φόβου, κατάλαβα ότι ο φόβος είναι πολύ παρών και δυστυχώς φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν. Χωρίς να αναιρώ την αξία της φυσικής ελευθερίας, υπάρχει η εσωτερική ελευθερία, την οποία αρνούμαι στον οποιονδήποτε να μου την στερήσει.
Ζορίστηκα πολύ με το να σκέφτομαι το πού είμαι και το πού υπάρχω. Είχα συνηθίσει να υπάρχω κάπου, να με βλέπουν, να βλέπω την εικόνα μου και ξαφνικά όλα χάθηκαν. Αναρωτιόμουν με αγωνία «άραγε υπάρχω τώρα που δεν εκτίθεμαι;». Η ισορροπία μου ήταν συνδεδεμένη με τη δουλειά και την εικόνα μου. Ένιωσα όμως πως είμαι χωρίς προορισμό. Προσπαθώ να καταλάβω και να χωρέσω στο ότι μπορώ να υπάρχω και χωρίς αυτό.
Στο μέλλον μπορώ να δώσω κάτι από την καρδιά μου ελπίζοντας να φτάσει σε κάποιον θεατή, χωρίς όμως αυτό να είναι στόχος μου. Στόχος μου είναι να σχεδιάσω κάτι άυλο, μια κουβέντα, μια πρόταση που θα πάρει σχήμα, και θα γίνει η αφορμή να φανταστεί ο θεατής κάτι. Αν κινητοποιήσω τη φαντασία του και του ανοίξω ένα παραθυράκι, θα είμαι πολύ ευχαριστημένη. Θα ήθελα να είμαι μια storyteller.”
“Έχω ανάγκη να κοιτάζω στο φως”
“Στην προσωπική μου ζωή αισθάνομαι ότι έχω ανάγκη από φωτεινά πράγματα. Πέρασε η dark περίοδος, χρειαζόμαστε το φως, δεν υπάρχει η πολυτέλεια του ξοδέματος του χρόνου μας. Ξέρω ότι σε ένα βράδυ όλα μπορεί να τελειώσουν. Επιθυμώ φωτεινά πράγματα, ισότητα, καλοσύνη, ελευθερία και τιμιότητα. Αν οποιοδήποτε από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει στις σχέσεις μου είμαι έτοιμη να τις λήξω. Χωρίς να κατηγορώ, διαπιστώνω ότι αυτός είναι ο δρόμος μου. Δεν θέλω άλλο σχέσεις ανταγωνιστικές όπου η συνύπαρξη καθορίζεται από το ποιος θα επιβάλλει στον άλλον τις απόψεις του. Έχω ανάγκη να κοιτάζω στο φως. Η δυσκολία σε οδηγεί σε αυτή την επιλογή. Όταν όλα είναι τόσο σκοτεινά ή θα βυθιστείς ή θα ανέβεις. Κοίταξα ψηλά λοιπόν…”
“Τώρα θέλω να συνδεθώ”
“Είμαι σε σχέση και είμαι καλά. Χωρίς να ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον, νομίζω ότι έχω συναντήσει έναν άνθρωπο φωτεινό. Νιώθω χαρά, ηρεμία και ασφάλεια. Παλιά από τις σχέσεις μου ζητούσα τρέλα, περιπέτεια, έντονο πάθος, να χάνω μυαλό μου. Έχω ζήσει πολύ κινηματογραφικά πράγματα, τα οποία τότε ήταν πολύ ωραία, όμως δεν σε πάνε κάπου. Ήταν ωραία και χαίρομαι που τα έζησα. Όμως σήμερα έχω ανάγκη να εξελιχθώ μέσα από μία σχέση. Μου συμβαίνουν τα σωστά πράγματα τη σωστή στιγμή. Κάποτε έκανα σχέσεις για να καλύπτω κενά, να μη νιώθω μόνη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από το να είσαι με κάποιον και να νιώθεις μόνος. Καλύτερα να είσαι ολομόναχος. Η τωρινή μου κατάσταση δεν έχει τίποτε από αυτά. Τώρα θέλω να συνδεθώ.”
“Τα παιδιά είναι το μέλλον”
“Δεν είμαι σταθερή στις απόψεις μου σχετικά με τη δημιουργία οικογένειας. Τα προηγούμενα χρόνια με είχε απασχολήσει αρκετά. Είμαι σίγουρη όμως πως ήταν βιολογική ανάγκη, που προέκυψε από το σώμα κι όχι από την ψυχή μου. Ήταν περίεργο και πρωτόγνωρο. Το ξεπέρασα. Σήμερα είμαι ανοιχτή, χωρίς αυτό να μπαίνει σε πρώτο πλάνο. Από πολύ νέα, με δελέαζε η ιδέα της υιοθεσίας. Είναι ανεξήγητο, ωστόσο, μου μοιάζει πιο οικείο να υιοθετήσω από ό,τι να κυοφορήσω. Έχω δώσει την άδεια στον εαυτό μου να μην αγχώνομαι και να αφήσω τον χρόνο και το ένστικτο να με οδηγήσουν στο πού θέλω και το πού πρέπει..
Τα παιδιά είναι το μέλλον. Σε ένα τόσο δυστοπικό περιβάλλον, τα παιδιά είναι ιερά. Στο πρώτο μεταναστευτικό κύμα είχε ανοίξει μια Δομή Φιλοξενίας δίπλα στο σπίτι μου. Έβλεπα κάθε μέρα παιδάκια, ασυνόδευτα ή ορφανά. Με χαμένα μάτια, γεμάτα πανικό. Επώδυνο και άδικο. Το είχα εικόνα μπροστά μου και συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά
που δεν έχουν τίποτα. Μου φάνηκε τόσο σοκαριστικό, ώστε αν θέλω να προσφέρω είναι να βοηθήσω με κάποιον τρόπο ή να υιοθετήσω.”
Φέτος η Κατερίνα Μισιχρόνη πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Εκδρομή» του Λένου Χρηστίδη σε σκηνοθεσία Θανάση Μεγαλόπουλου. (Θέατρο Κάτιας Δανδουλάκη. Δευτέρα- Τρίτη από 13/12) και στη μίνι σειρά «6 νύχτες στην Ακρόπολη» του Γιώργου Σεφέρη, σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου ( ΕΤ2).
Φωτογραφίες: Μάρθα Βώζδου. Επιμέλεια φωτογράφισης: Κάτια-Μαρία Σαραντίδου Μακιγιάζ και χτενίσματα: Νικόλ Σουρβίνου.
Όλα τα ρούχα και τα κοσμήματα της φωτογράφισης είναι από την Aesthet Athens Boutique. Ευχαριστούμε θερμά το VANITY Photography Studio.
Απόσπασμα από τη συνέντευξη της Κατερίνας Μισιχρόνη στη Χριστιάνα Σταματέλου που δημοσιεύεται το Beauté Δεκεμβρίου. Διάβασε όλη τη συνέντευξη online με ένα κλικ εδώ.
