Τι έμαθα μετά από 30 χρόνια γάμου; Πώς βρέθηκα να γιορτάζω μια διψήφια επέτειο όταν στοιχημάτιζα ότι δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μικρό διάλειμμα στην εργένικη ζωή μου; Μια ανάλυση του φαινομένου της έγγαμης συμβίωσης!
Πριν από λίγες μέρες, ο άντρας μου κι εγώ γιορτάσαμε την επέτειο του γάμου μας. Κάναμε τα συνηθισμένα, όπως εδώ και 30 περίπου χρόνια: έξοδος, φαγητό, ποτό… Μετά το τέταρτο ποτήρι κρασί συνειδητοποίησα ότι ο γάμος μου δεν εξελίχτηκε όπως τον περίμενα. Εξελίχτηκε πολύ… καλύτερα. Υπήρχαν πράγματα που με εξέπληξαν και που σίγουρα δεν είχα σχεδιάσει. Διότι, για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να μείνω με κάποιον άνθρωπο πάνω από δυο τρία χρόνια. Ωστόσο, μέσα από τον γάμο μου έμαθα πολλά για τις σχέσεις και για τη ζωή.
Έμαθα ότι δεν είμαστε γεννημένοι για να ζούμε μόνοι. Αλλά και ότι δεν μπορούμε να κουβαλάμε κάποιον συνέχεια στην πλάτη μας. Η κοινή πορεία και ο συντονισμός είναι η λύση. Στο ποτάμι της ζωής είναι καλό να κολυμπάμε παρέα με κάποιον άλλον! Προσοχή, όμως: ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την επικοινωνία μας. Αν ο καθένας κολυμπάει χωρίς να κοιτάζει δίπλα του, κάποια στιγμή θα χαθούμε. Αν ο ένας πιαστεί από τον άλλον θα βουλιάξουν και οι δύο. Πρέπει να κολυμπάμε δίπλα δίπλα, ενθαρρύνοντας ο ένας τον άλλον να προχωράει. Πρέπει να πορευόμαστε σαν αυτόνομα και συντροφικά όντα. Έμαθα ότι δεν μπορεί να σε κάνει κάποιος άλλος ευτυχισμένο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να μας ερωτευτεί κάποιος για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο. Πρώτα γινόμαστε ευτυχισμένοι και μετά μας ερωτεύεται κάποιος. Η ζωή μας είμαστε εμείς. Φροντίζουμε εμείς τον εαυτό μας και την ψυχική μας ισορροπία και μετά δημιουργούμε όμορφες σχέσεις. Ωστόσο, ένας σύντροφος μπορεί να μας βοηθήσει να βρούμε τη δική μας ευτυχία ενθαρρύνοντάς μας όταν χάνουμε το κουράγιο μας. Έμαθα να απολογούμαι χωρίς τη λέξη «αλλά». Όταν κάνουμε ένα λάθος απλά το παραδεχόμαστε και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί κάναμε αυτό που κάναμε. Αυτό είναι δικαιολογία. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τα λάθη, παρόλο που τα λάθη παραμένουν ανθρώπινα και μέρος της ζωής. Δεχόμαστε τα δικά μας λάθη και τα λάθη του συντρόφου μας.
Έμαθα ότι οι παραξενιές μάς κάνουν αξιαγάπητους. Το να αποδεχόμαστε τις παραξενιές του άλλου είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να του κάνουμε. Του κάνουμε δώρο το δικαίωμα να μην είναι τέλειος. Αυτό σημαίνει ότι αποφεύγουμε την κριτική, τον σαρκασμό, την ανάκριση, το κήρυγμα και τον αρνητισμό. Μέσα στη σχέση πρέπει να μπορούμε να είμαστε ευάλωτοι χωρίς να φοβόμαστε ότι θα πληγωθούμε. Ακόμη και όταν τσακωνόμαστε πρέπει να ξέρουμε πού θα σταματήσουμε.
Έμαθα ότι οι διαφορές δεν μας χωρίζουν αλλά μας κάνουν να χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Παρόλο που η έλλειψη σεβασμού, η διάθεση για εξέλιξη και η διαφορετικότητα μπορεί να εξελιχτούν σε σύγκρουση, δεν χρειάζεται να παντρευόμαστε κάποιον που είναι ακριβώς σαν κι εμάς. Όμως, η δική μας διάθεση για εξέλιξη σημαίνει ότι επιτρέπουμε στον άλλον να προσθέσει στην προσωπικότητά μας καινούργια στοιχεία. Αν είναι πιο κοινωνικός, μας βοηθάει να γίνουμε κι εμείς. Με τον ίδιο τρόπο, του προσφέρουμε κι εμείς στοιχεία από τη δική μας προσωπικότητα, που ενδεχομένως χρειάζεται.
Έμαθα τη χαρά της προσμονής. Η ρουτίνα δεν υπάρχει όταν ζεις με το ίδιο άτομο, αλλά όταν δεν κάνεις όνειρα. Δεν χρειάζεσαι κάποιον για να βουλιάξεις στη ρουτίνα. Μπορείς και μόνος σου. Η ρουτίνα φεύγει όταν υπάρχει ελπίδα, όταν υπάρχουν όνειρα. Η προσμονή προσφέρει χαρά. Τα ζευγάρια που σχεδιάζουν με προσμονή και συνωμοτικά τους δικούς τους στόχους, ποτέ δεν βαριούνται. Έστω κι αν αυτός ο στόχος είναι ένα ταξίδι.
Έμαθα ότι δεν μπορείς ν’ αλλάξεις τον άλλον, ωστόσο μπορείς ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου. Όχι μόνο δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, αλλά δεν πρέπει καν να προσπαθήσουμε να τους αλλάξουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον ενθαρρύνουμε να γίνει ο καλύτερος εαυτός του.
Έμαθα ότι μπορείς να ερωτευτείς τον ίδιο άνθρωπο πολλές φορές. Σίγουρα δεν γίνεται να είναι κάποιος ερωτευμένος για πολλά συνεχόμενα χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να αντέξει βιολογικά, εξάλλου, μια τέτοια ένταση χωρίς να κινδυνέψει να πάθει καρδιακή προσβολή! Κάποια στιγμή οι ρυθμοί πέφτουν. Αλλά όταν χρειαστούμε πάλι την ένταση του έρωτα δεν υπάρχει λόγος να μην ξανα ερωτευτούμε αυτόν που έχουμε δίπλα μας – στο κάτω κάτω, ξέρουμε ότι έχουμε την ίδια χημεία.
Έμαθα να μη συγκρίνω τη σχέση με άλλες. Επειδή οι γονείς μου έμειναν μαζί χωρίς να έχουν καμιά επικοινωνία δεν σημαίνει ότι θα συμβεί και στη δική μου σχέση το ίδιο. Επειδή η φίλη μου χώρισε δεν σημαίνει ότι θα χωρίσω κι εγώ. Μπορεί ό,τι μας συμβαίνει να μην το επιλέγουμε, αλλά σίγουρα επιλέγουμε το πώς εμείς θα αντιδράσουμε σε ό,τι μας συμβαίνει.
Έμαθα ότι για μένα και τον σύντροφό μου ο γάμος μπορεί να είναι μια σύμβαση, αλλά για τα παιδιά μας είναι ολόκληρη η ζωή τους – τουλάχιστον όταν είναι μικρά. Έτσι, αποφάσισα να τους κάνω δώρο μια ευτυχισμένη οικογένεια, πρώτα επιλέγοντας κάποιον που αγαπούσα για να τα φέρω στον κόσμο και έπειτα παλεύοντας να κρατήσω τη σχέση μου ζωντανή.
Α! Έμαθα και να φτιάχνω το καλύτερο παστίτσιο στην Ελλάδα – έτσι τουλάχιστον πιστεύει. Κι ας μην ήξερα να βράζω ούτε αυγό. Επειδή του αρέσει.
Ασήμαντο, αλλά τα ασήμαντα μετράνε.
Μαρία Κοκκινου,
Τεύχος Μαϊου 2015
