Πολλά έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για την ανασφάλεια, ένα συναίσθημα που πλήττει κατά κύριο λόγο τον γυναικείο ψυχισμό, μια που είναι πιο εύθραυστος κι επιρρεπής στις απόψεις του περίγυρου. Η γυναίκα είναι ένα πλάσμα που χρειάζεται ασφάλεια, προστασία, αγάπη, αλλά και εκτίμηση. Ζώντας σε έναν κόσμο που θεωρείται «ανδροκρατούμενος», το να υψώσει το ανάστημα της είναι κάτι που θεωρείται κατόρθωμα για κάθε γυναίκα.
Η ανασφάλεια συνίσταται σε ένα διαρκές συναίσθημα αδυναμίας, δυσπιστίας και φόβου. Το άτομο καταβάλλεται από μία εσωτερική δειλία κι έναν φόβο πως ό,τι κάνει δεν είναι αρκετά καλό, γι αυτό και βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση προσπαθώντας να τα κάνει όλα όσο καλύτερα μπορεί. Συχνό φαινόμενο επίσης είναι η προσκόλληση σε λάθος σύντροφο, καθώς η υπερβολική χαμηλή αυτοεκτίμηση το κάνει να πιστεύει πως ποτέ δεν θα μπορέσει να βρει κάποιον καλύτερο και τείνει να νιώθει υπεύθυνο για οτιδήποτε προβλήματα υπάρχουν στη σχέση.
Μπορεί να εκδηλωθεί με δύο μορφές, αυτή της παθητικής και αυτή της επιθετικής συμπεριφοράς.
Στην παθητική συμπεριφορά, το άτομο τείνει να αποφεύγει τυχόν συγκρούσεις μπροστά σε κόσμο και να είναι αρκετά νευρικό και αγχωμένο. Αυτό φαίνεται σε πράξεις όπως όταν τρώει τα νύχια του, τρίζει τα δόντια του ή γελά νευρικά. Μπορεί επίσης να υποφέρει από αϋπνίεςκαι πονοκεφάλους.
Στην επιθετική συμπεριφορά αντίθετα, το άτομο πιστεύει πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, γι’αυτό και προσπαθεί να επιβληθεί αναγκάζοντας τους γύρω του να υποταχτούν. Ενδέχεται να μιλά δυνατά, να διακόπτει τους συνομιλητές του, να κάνει θόρυβο και να χαμογελά ειρωνικά.
Και αν σκεφτούμε εμάς τις γυναίκες, θα πρέπει σίγουρα να (ξανα)πούμε ότι η γυναίκα έχει ανάγκη από ασφάλεια και σεβασμό. Από μικρή ωστόσο μαθαίνει να υποτάσσεται και δεν έχει πίστη στον εαυτό της. Η ανασφάλεια είναι ένα πολύ δυνατό αίσθημα, το οποίο μπορεί να κυριεύσει έναν άνθρωπο κάνοντας τον να αμφιβάλλει για τον εαυτό του, αλλά και τις ικανότητες που έχει. Το πρώτο βήμα για να ξεπεράσουμε οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα ή πάθηση είναι η αυτοπαραδοχή. Με το να εντοπίσουμε τι είναι αυτό που νιώθουμε και γιατί μας συμβαίνει μπορούμε να βρούμε και τους τρόπους για να το ξεπεράσουμε. Σημαντικό είναι επίσης να αναλάβουμε την ευθύνη γι αυτό που μας συμβαίνει, καθώς συχνά οι άνθρωποι τείνουμε να επιρρίπτουμε σε διάφορους παράγοντες αυτά που μας συμβαίνουν, μη συνειδητοποιώντας πως εμείς ορίζουμε την ευτυχία, αλλά και τη δυστυχία μας.
Το πιο δύσκολο και σημαντικό βήμα, ωστόσο, είναι να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, καθώς κατακλυζόμαστε από πολλούς. Συχνότεροι είναι αυτοί της μοναξιάς, της εγκατάλειψης, του «δεσίματος» με έναν άλλον άνθρωπο, του θανάτου. Το ανασφαλές άτομο χάνει εύκολα το θάρρος του, συναίσθημα που κατακτιέται έπειτα από πολλές προσπάθειες καλλιεργώντας στον εαυτό μας τη συνήθεια να αρνείται το φόβο, να αντέχει τις στερήσεις και να μάθει τόσο να κερδίζει όσο και να χάνει.
Δεν αξίζει, λοιπόν, γυναίκες και άντρες, να παίρνουμε το ρίσκο και να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο; Και πάντα πιστεύουμε στον εαυτό μας – όλα είναι δυνατά αν τα θελήσουμε και προσπαθήσουμε γι’αυτά αρκετά.
Κείμενο: Anna Stilo
