Η απεργία των δημοσιογράφων δεν συνεχίζεται. Αυτό που συνεχίζεται όμως είναι η πτώση μας. Το σκέφτομαι από την στιγμή που μου έστειλε η Χαρά στο mail μου μια συστατική επιστολή που επικεντρωνόταν σε 10 λόγους για τους οποίους αξίζει να προσλάβει μια εταιρεία έναν δημοσιογράφο. Η επιστολή ήταν γραμμένη από το Ινστιτούτο Poynter των ΗΠΑ που εξειδικεύεται σε δημοσιογραφικές σπουδές και μου έκανε εντύπωση πόσο κούμπωνε αλλά και απομακρυνόταν ταυτόχρονα από την σημερινή εικόνα της δημοσιογραφικής εργασίας στην Ελλάδα. Όταν ανέφερα σε ένα σύμβουλο επιχειρήσεων τα θετικά σημεία ενός δημοσιογράφου που προβάλει ο συγγραφέας του, ο άνθρωπος βγήκε από τα ρούχα του. Και μετά έβαλε τα γέλια. Ο Έλληνας δημοσιογράφος δεν χωρά πουθενά. Το άκρως επαγγελματικό γράψιμο του, οι λέξεις που επιλέγει προσεκτικά (είτε γράφει ρεπορτάζ μόδας, είτε κοινοβουλευτικό), η παρατηρητική ματιά του, η αφοσίωσή του, η αδιαφορία του για τα ωράρια 9-5, οι ιδιαίτερες ικανότητες του – όλα καταλήγουν να εξαργυρώνονται με 0,10 ευρώ/λέξη και καθυστερήσεις αμοιβών. Κανένας δεν νοιάζεται που εμείς έχουμε απαντήσεις πιο γρήγορα από άλλους/βλέπουμε πίσω από τις γωνίες/γράφουμε καλύτερα από τον μέσο όρο σε χρόνους ρεκόρ (ναι, είναι η αλήθεια)/μαθαίνουμε συνεχώς/δουλεύουμε παντού/σεβόμαστε τις χρονικές προθεσμίες/σκεφτόμαστε αλλιώς/καταστρέφουμε το στομάχι μας για ένα άρθρο.
Ο κόσμος της δημοσιογραφίας μαζεύει βιαστικά τα κομμάτια του και σκορπίζεται σε όποια πόρτα βρίσκει ανοιχτή – της πολιτικής, της επικοινωνίας, της κρατικής διοίκησης, της διαφήμισης. Στο μυαλό μας, όμως, υπάρχει πάντα η επιστροφή στη βάση μας. Και αυτή θα είναι η πιο όμορφη στιγμή μας.
