Πάλι άργησα! Ειλικρινά είμαι ανοιχτή σε προτάσεις! Πώς καταφέρνετε -όσοι το καταφέρνετε- και δεν αργείτε;
Ό,τι, μα ότι, και αν κάνω, το δεκάλεπτο είναι το λιγότερο που θα αργήσω. Βασικά στο δεκάλεπτο δεν θεωρώ ότι άργησα. Είναι στο πλαίσιο του κανονικού, του “είχα μία επείγουσα κλήση στο κινητό”. Αν δεν αργούσα βέβαια, ούτε ταξί θα έπαιρνα, ούτε θα έγραφα στις σημειώσεις του κινητού μέσα στο ταξί, ούτε από εδώ θα με διαβάζατε. Δεν βγάζεις άκρη μαζί μου.
Θα μου πεις, τώρα αποφάσισες να διορθωθείς που είσαι και νέα μαμά; Τώρα έχεις την απόλυτη δικαιολογία! “Περίμενα τη μαμά μου για να της αφήσω το μωρό”. “Τάιζα το μωρό” και γενικά όλες τις δικαιολογίες με τη λέξη “μωρό” μέσα! Και πως γίνεται όταν βιάζεσαι, το σύμπαν να συνωμοτεί για να αργήσεις κι άλλο; Ε, αυτό πια; Αργεί να φάει το μωρό, αργείς κι εσύ να ετοιμαστείς, αργείς να παρκάρεις στο μετρό, χάνεις το συρμό την ώρα που τρέχεις να κατέβεις τις κυλιόμενες και γενικά πάνε όλα στραβά αλλά εσύ έχεις επιλέξει από καιρό να τα βλέπεις όλα με αισιοδοξία και θετική ματιά. Το θέμα είναι βέβαια να το έχει επιλέξει και αυτός τον οποίο στήνεις.
Ο καιρός είναι γλυκός, σχεδόν ανοιξιάτικος κι εσύ απλά έχεις αργήσει σε ένα ραντεβού σε ένα υπέροχο καφέ στην Παγκράτι. Δεν θα κλειστείς δα και σε κανένα μπουντρουμογραφείο! Κι ο άλλος το πολύ πολύ να έχει αναγκαστεί να παραγγείλει τον καφέ του και να τον απολαμβάνει ήδη. Το ραντεβού ήταν για τις 11. Έχει πάει 11:15 και εγώ μόλις κατέβηκα στον Ευαγγελισμό. Το ταξί είναι μονόδρομος. Δεν θέλω και αυτή τη φορά να πάω με τη γλώσσα έξω. Θα πω απλά ότι άργησα να παρκάρω και άλλα τέτοια σικ. Στο ταξί θα ανανεώσω κραγιόν και ρουζ κι όλα μια χαρά! (άσε που όταν αργείς χάνεται η ευκαιρία να σπαταλήσεις κι άλλο χρόνο για αυτά τα “χαριτωμένα” πλην άχαρα εισαγωγικά που λέμε. Κατευθείαν “στο ψητό!”)
“Ταξί!!”
Εσύ εκεί…με το τεράστιο χαμόγελο σου, αφού έχεις δώσει υπόσχεση να μην εξαφανίζεται ποτέ. Ανοίγεις την πόρτα του ταξί για να μεταφερθείς κυριολεκτικά και μεταφορικά…αλλού.
Με το που σε βλέπει σου λέει:”Τι κάνουμε εδώ βρε κοπελιά; Γιατί δεν πάμε στα χωριά μας; Με τέτοιο καιρό θα είχαμε αράξει και θα πίναμε ένα καφέ και 5 ώρες”!
Κατευθείαν ενικός! Δεν πειράζει…πάμε παρακάτω. Ας δούμε το ερώτημα. Είναι εύκολο, ναι… αλλά εγώ δεν θέλω να πίνω καφέ 5 ώρες. Πειράζει; Ούτε στα 18 δεν το έκανα αυτό. Και τέλος πάντων, είναι ερώτηση αυτή που μπορεί να απαντηθεί Ευαγγελισμό- Παγκράτι;
Οδηγός ταξί με τσιγάρο στο χέρι έξω από το παράθυρο, όχι πάνω από 30 χρονών, γιος παλαίμαχου οδηγού, πτυχιούχος Πολυτεχνείου. Προφανέστατα, δεν του αρέσει καθόλου αυτό που κάνει. Και φυσικά και ονειρεύεται πότε θα σηκωθεί να φύγει όσο πιο μακριά γίνεται!
Του κάνω το χατήρι και έτσι όπως είμαι με τη γνωστή τηλεπαθητική ιδιότητα που διαθέτω μεταφέρομαι νοερά σε κάποιο χωριό της Καρδίτσας (μη με ρωτήσεις γιατί, είναι η πατρίδα του πατέρα, εκεί με είδα να πηγαίνω) κρατώντας το λαπτοπάκι μου -με το γνωστό μηλαράκι-στο χέρι και προσγειώνομαι σε ένα χωράφι. Έτσι απλά για να δω τι μπορώ να κάνω εκεί.
“Να σας πω την αλήθεια, μακάρι να μπορούσα, αλλά βλέπετε η ζωή μου είναι με τέτοιο τρόπο στημένη στην πόλη, που νομίζω δεν θα είχα δουλειά στο χωριό. Εκτός αν πούμε ότι ξεκινούσα κάτι από την αρχή. Αλλά και πάλι ξέρετε δεν μου αρέσει η ζωή στο χωριό. Και να πήγαινα θα ήθελα να μένω έξω απο το χωριό, κάνοντας μία δουλειά με την οποία δεν θα ήμουν άμεσα εξαρτημένη από το υπόλοιπο χωριό. Καταλαβαίνετε…θα πήγαινα μόνο για να είμαι κοντά στη φύση και όχι για να ζήσω τα καλά της κλειστής κοινωνίας. Αλλά βλέπετε δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που θα μπορούσα να έκανα, ούτε εγώ, ούτε ο σύζυγος μου! Οι δουλειές μας ξέρετε…”
Γιατί στα λόγια είναι όλα τόσο εύκολα. “Δεν πάμε όλοι στα χωριά μας!”
Αυτό με το χωριό και την επιστροφή στη φύση, “παίζει” σαν σενάριο πολύ τα τελευταία χρόνια! Και νομίζω οι πιο πολλοί στα δύσκολα το έχουμε χρησιμοποιήσει σαν τελευταίο επιχείρημα, τύπου “Και δεν πάω στο χωριό μου να ξεγνοιάσω!”
Ναι αλλά πώς;
Για να πάω πρέπει να έχω σπίτι, τον κήπο μου, δουλειά. Αλλιώς απλά να πάω, να κάνω τι; Και τότε έρχεται η δεύτερη κλισέ φράση.
“Θα τρως από τον κήπο σου, αυτά που θα έχεις φυτέψει εσύ η ίδια, χωρίς φάρμακα, χωρίς τίποτα” λέει με σιγουριά και αυτοπεποίθηση!
Και ποιος σου είπε ότι ξέρω από κήπους; Και γιατί να μάθω; Και πότε να μάθω; Και θέλω να μάθω; Άντε το πολύ να έχω γκουγκλάρει πώς μεταφυτεύεις έναν βασιλικό και τελικά δεν τον μεταφύτευσα και ποτέ. Νομίζω, μέχρι να το αποφασίσω μαράθηκε. Και στο μεταξύ πώς ακριβώς θα ζω; Θα μου απαντήσει κανείς;
Δεν γίνεται και δεν θέλω να αλλάξω τρόπο ζωής. Αγαπώ τη φύση και για αυτό θα την επισκέπτομαι στις διακοπές μου και θα την προσέχω κατά πως της αξίζει. Πειράζει;
Και πάνω που θα άκουγα την τρίτη κλισέ φράση, “Ναι αλλά στα χωριά δεν καταλαβαίνουν από φορολογία και κρίση.”, thank Godm φτάσαμε!
“Εδώ με αφήνετε! Τι σας χρωστάω;”
Και τώρα τρέχουμε…
About Antigoni
Είμαι η Αντιγόνη ή Αντούλα. Από μικρή γράφω και γράφω και γράφω. Ξεκίνησα με τα παλιά ημερολόγια, εκείνα τα ροζ με την κλειδαριά, με μπλε τετράδια αργότερα και χαρτάκια κάθε λογής και κατέληξα να γράφω και σε όλα αυτά και σε κινητά, τάμπλετς, λαπτοπ παντού και πάντα. Κάπως πρέπει να αδειάζει το κεφάλι μου με όλα αυτά που συγκεντρώνει. Υπάρχει πάντα ένα ημερολόγιο με σκέψεις, ιδέες, αλλαγές, εντυπώσεις, ιστορίες φανταστικές ή όχι και τόσο φανταστικές.
Τα χρόνια πέρασαν και η ζωή μου φύλαγε ωραίες εκπλήξεις. Να γνωρίσω το σύντροφο της ζωής μου και μάλιστα αυτός να γίνει η έμπνευση μου και η “πηγή” μου. Έγινα μαμά και όλη μου αυτή η ενέργεια, η χαρά πολλαπλασιάστηκε με ένα τρόπο που μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει. Κάποια πράγματα όμως δεν αλλάζουν. Και πάλι γράφω. Την ώρα που κοιμάται το μωρό, λίγο πριν κοιμηθώ, πριν ξυπνήσει το μωρό και πάει λέγοντας. Και ο άνθρωπος μου είναι πάντα εκεί να με στηρίζει. Δεν λέω άλλα, όμως γιατί φοβάμαι και το μάτι. Και κάπως έτσι το χόμπι έγινε επάγγελμα, ή αλλιώς η ιδιότητα έγινε επάγγελμα. Και μαζί με μια ομάδα συνεργατών εκδίδουμε τα δικά μας περιοδικά.
Το Beauté πάντα το διάβαζα. Τώρα ήρθε η ώρα να γράφω κι εγώ, με τη χαρά και τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού.
Ζω σε προάστιο και δουλεύω στο κέντρο της πόλης! Κάθε μέρα λοιπόν “ταξιδεύω” για να πάω στο γραφείο μου. Στο κέντρο θα με δεις ή μέσα στο μετρό ή το πιο πιθανό σε κάποιο ταξί να τρέχω να προλάβω κάποιο ραντεβού, να προσπαθώ να μην αργήσω πολύ. Ε, λοιπόν τα καλύτερα συμβαίνουν μέσα σε αυτές τις μικρές καθημερινές διαδρομές. Πάντα μπαίνω με ανεβασμένους ρυθμούς και βγαίνω πιο ήρεμη και με μια νέα ιστορία να διηγηθώ.
Αυτές τις ιστορίες θα σας αποκαλύπτω…Έχεις μια παρόμοια να μου πεις;
Facebook: https://www.facebook.com/apafili
Uapartment: http://www.upartment.gr/antoulastories-keimena/
Ακολουθήστε ακόμη την Αντιγόνη στον Instagram λογαριασμό @taxi_stories
