Ήθος, ποιότητα, ευαισθησία, αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, και πάνω απ’ όλα ταλέντο, συνθέτουν το προφίλ του. Στα 32 χρόνια του, η καλλιτεχνική διαδρομή του επαρκεί για να αποδείξει τους χαρακτηρισμούς μας. Αναμφισβήτητα, ο Αναστάσης Ροϊλός διαθέτει την στόφα του σύγχρονου καλλιτέχνη, ο οποίος αποτιμά τη ζωή του μόνο μέσα από το έργο και τις πράξεις του.
“Νομίζω πως την αμηχανία με τις συνεντεύξεις δεν θα την ξεπεράσω ποτέ. Ενώ δεν με πειράζει καθόλου να μιλήσω με κάποιον άγνωστο στον δρόμο, έχω μία άρνηση στο να κάνω δηλώσεις. Για την προσωπική μου ζωή δεντο συζητάω, αλλά ακόμα και για τη δουλειά. Τι να πω για τη δουλειά μου; Είναι εκεί, ο καθένας μπορεί να τη δει, να την κρίνει και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Δεν νιώθω την ανάγκη να αποσαφηνίσω κάτι – πώς το κάνω και γιατί. Χωρίς να είμαι αναβλητικός, προτιμώ να μιλήσω για κάτι αφού έχει περάσει χρόνος. Ας πούμε, στα 80 μου, να κάνω αναδρομικά κριτική για τη δουλειά που έκανα στα 30.
“Ας αφήσουμε τη δημοσιότητα, το θέμα είναι η αγάπη”
Η αγάπη του κόσμου είναι από τα ανεκτίμητα πράγματα που μπορεί να σου προσφέρει το επάγγελμα του ηθοποιού. Κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα έρθει κάποια στιγμή στην καριέρα σου, γι’ αυτό και είναι δώρο. Μου αρέσει η σοβαρότητα, τόσο στη δουλειά, όσο και στην αντιμετώπιση των πραγμάτων. Στην πραγματικότητα όμως, ταυτίζομαι με αυτό που λέει ο Καβάφης στο «Περί Αστείου Ανθρώπου», μου αρέσει η σοβαρότητα από μισή μέχρι 2-3 ώρες την ημέρα, συχνά σχεδόν και ολόκληρη τη μέρα, αλλά όποτε δεν είναι απαραίτητη, προτιμώ τα χωρατά, την αστειότητα και την ειρωνεία.
Για τα καλά που ακούγονται για τη σειρά «Άγριες Μέλισσες», καταρχάς χαίρομαι. Πρέπει να πω όμως πως όλα οφείλονται εξίσου στους ανθρώπους που βρίσκονται μπροστά και πίσω από τις κάμερες – όσων μπορείτε να δείτε τα ονόματά τους στους τίτλους αλλά όχι τα πρόσωπά τους. Το λέω όχι για να δώσω τα credits απλώς, αλλά για να εκφράσω τον σεβασμό μου στον καθένα ξεχωριστά που βάζει το λιθαράκι του αλλά και τη χαρά μου για τη «συνάντηση» με όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Ταλέντο και ήθος
Δεν είναι μόνο θέμα ταλέντου αλλά, ίσως, κυρίως λόγω χαρακτήρα, που θαυμάζω τους ανθρώπους. Απ’ όταν ήρθα στην Αθήνα είχα την τύχη να συνεργαστώ μόνο με σοβαρούς καλλιτέχνες και ωραίους ανθρώπους. Πέρα από το team των Μελισσών, με το team της «Φαίδρας» και τον Δημήτρη Καραντζά, του «Γυάλινου κόσμου» και τον Γιώργο Νανούρη, αλλά και με τους φωτογράφους, την Ελίνα (Γιουνανλή), την Ιωάννα (Χατζηανδρέου), τον Πάνο (Γιαννακόπουλο), τον Χαράλαμπο (Γιαννακόπουλο). Όλοι τους έχουν ένα κοινό: ήθος. Ήθος για μένα είναι να είσαι καλός στη δουλειά σου αλλά και να αγαπάς τον συνεργάτη σου, τον συνάνθρωπο.
“Να μην το αφήσουμε να ξεχαστεί”
Απ’ το 2009 που μπήκα στο θέατρο δεν έχω ζήσει ακραία περιστατικά κακών συμπεριφορών, αλλά οι μαρτυρίες που άκουσα από συναδέλφους πρόσφατα με ταρακούνησαν. Ήταν τεράστιο το βήμα που κάνανε αυτοί οι άνθρωποι. Χρειάστηκε πολύ θάρρος και γι’ αυτό τους αξίζει να μην το αφήσουμε να ξεχαστεί. Γιατί δεν αρκεί να κάνουμε «τη δουλίτσα μας» αλλά να συνυπάρξουμε. Κάτι που δεν ισχύει μόνο για τον χώρο μας, αλλά για όλους τους χώρους, για μας και για τους επόμενους που θα έρθουν. Αγαπώ την ησυχία. Μάλλον αποφεύγω τη βαβούρα. Ανέκαθεν είχα τις ειδοποιήσεις στο κινητό μου απενεργοποιημένες για να συγκεντρώνομαι καλύτερα σε ό,τι κάνω. Υπάρχουν περίοδοι που το έχω και στο αθόρυβο τελείως.
Θεσσαλονίκη – Αθήνα
Η Θεσσαλονίκη έχει το καλό πως είναι αρκετά μεγάλη ώστε να μη σε ξέρουν και να μην τους ξέρεις όλους, αλλά και αρκετά μικρή ώστε να μπορείς να την περπατήσεις απ’ άκρη σ’ άκρη. Μπορείς εύκολα να βρεθείς με φίλους, να κάνεις τις δουλειές σου. Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη, είναι η πατρίδα μου. Μου έχει λείψει η παραλία της και τα κάστρα στην Άνω Πόλη. Ιδανική βραδινή βόλτα με μηχανή για να σε χτυπήσει το αεράκι: ζεσταίνεις κινητήρα μέχρι τη Λ. Βούλγαρη, πιάνεις περιφερειακό, ξαναμπαίνεις στην πόλη από την έξοδο για Άνω Πόλη, κατεβαίνεις τα πλακόστρωτα μέχρι Τσινάρι, από κει Λαδάδικα και καταλήγεις παραλιακή. Aν παίζει κάτι στο Ολύμπιον 23:00-23:30 το βλέπεις. Έπειτα ο Βαρδάρης θα σε πάει σπίτι.
Στην Αθήνα δεν έχω βρει ακόμη την αντίστοιχη ρουτίνα, να ‘ναι καλά η καραντίνα, αλλά κάτι παρόμοιο περιλαμβάνει σίγουρα την Πλάκα. Μετά το ατύχημά μου μετακινούμαι μόνο με αυτοκίνητο. Όσο επιστρέφουμε στην κανονικότητα και αυξάνεται η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας με βλέπω να επιστρέφω στη μηχανή βέβαια.
“Προσπαθώ να είμαι ένας άνθρωπος που θα ήθελα να μου κάνω παρέα” Αναστάσης Ροϊλός
Τι ονειρεύομαι; Έναν καλύτερο κόσμο! Τι άλλο; Συλλογικότητα, αγάπη. Ίσως να ακούγονται τετριμμένα, όμως αν τα εντάξεις στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα, που από μόνες τους είναι δυσβάστακτες, μπορείς να συνειδητοποιήσεις τη σημασία τους. Σου χαμογελάει ένας άνθρωπος, σου κάνει λίγο χιούμορ ή σου λέει «περάστε» και αλλάζει η διάθεσή σου. Γίνεται η ζωή λίγο πιο ευχάριστη. Ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά. Οπότε προσπαθώ απλώς να είμαι ένας άνθρωπος που θα ήθελα να μου κάνω παρέα.
Επιρροές
Δεν μπορώ να προσδιορίσω ποιοι και πώς επηρέασαν τη ζωή μου, τις επιλογές, τον χαρακτήρα μου. Ούτε με απασχολεί. Δεν ασχολούμαι με τη διαδικασία, δηλαδή με το πώς έγινα αυτό που είμαι, ή γιατί διάλεξα αυτό που κάνω, απλώς προχωρώ. Το μυαλό άλλωστε είναι μία μηχανή που λίγα ξέρουμε για το πώς λειτουργεί, απλώς κρατάμε το τιμόνι. Κοιτάω μπροστά και πάω.”
Ο Αναστάσης Ροϊλός πρωταγωνιστεί στο έργο «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες» σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ. Στη διάρκεια του καλοκαιριού η παράσταση θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα πρωταγωνιστεί στην καθημερινή σειρά «Άγριες Μέλισσες» (ΑΝΤ1).
Φωτογραφίες: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος Επιμέλεια φωτογράφισης: Έλενα Παπασταύρου. Grooming: Χρύσανθος Σμυρναίος. Looks: Urban
Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Αναστάση Ροϊλού στη Χριστιάνα Σταματέλου που δημοσιεύεται στο BEAUTÉ Μαΐου.
Διάβασε όλη τη συνέντευξη ξεφυλλίζοντας την ηλεκτρονική μορφή της έντυπης έκδοσης εδώ.
