Η Άρτεμις Ποταμιάνου επανέρχεται στην gallery ΕΝΙΑ με την έκθεση της “I want to be the Hero of my story”. Στην έκθεση παρουσιάζονται πέντε in situ εγκαταστάσεις συνθέτοντας ένα πολυεπίπεδο αφήγημα για τη γυναικεία συνθήκη. Είναι η συνέχεια της προηγούμενης έκθεσης “Your history, it’s not my story” που παρουσιάστηκε στον ίδιο χώρο το 2019. Σε συνέχεια εκείνης της δουλειάς, επανέρχεται η αμφισβήτηση των δομών της κοινωνίας και της τέχνης που την χαρακτηρίζει.
Kαλοί φράχτες, καλοί γείτονες
Η εισαγωγή στην έκθεση γίνεται με το “Which side you are on? Fences”. Είναι ένα αφιέρωμα στην Emily Dickinson. Το συρματόπλεγμα της εγκατάστασης που από μόνο του εγείρει δυνατούς συνειρμούς ορίζει μια προκαθορισμένη πορεία μέσα στο χώρο. Η ιστορία της αμερικανίδας ποιήτριας Emily Dickinson είναι γνωστή μια και τα “ανοιχτά” ποιήματα της λογοκρίθηκαν κατά την επιμέλειά τους από εκδότες και μεταφραστές. Είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις γυναικών-δημιουργών που διεκδίκησαν αρχικά την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή τους. Αγωνίστηκαν για τη διατήρηση της αυθεντικότητας αυτής της φωνής, χωρίς μεταφράσεις κι ερμηνείες με στόχο να κριθούν και πάρουν τη θέση που τους αξίζει ανάμεσα στους άντρες συναδέλφους τους.
Η ακουαρέλα δεν συγχωρεί
Μια διαφορετική περίπτωση γυναικείας φωνής και δημιουργικότητας χρησιμοποιεί η Άρτεμις Ποταμιάνου ως σημείο εκκίνησης για το έργο της “May”. Παιδί δύο ταλαντούχων γονιών, του William Morris και της Jane Morris, το έργο της May Morris επισκιάστηκε από αυτό των γονιών της. Η Ποταμιάνου ξεκινά από την εγκλωβισμένη στο οικογενειακό της όνομα May κι επιστρέφει με αναφορές στα ξύλινα κλουβιά της προηγουμένης έκθεσής της. Eπεξεργάζεται με αλλεπάλληλες αφαιρέσεις το κέντημα “Seasons” της May Morris το οποίο έγινε μια από τις πιο διάσημες ταπετσαρίες του αιώνα. Η επιλογή του μέσου δεν είναι τυχαία. Όπως η κοινωνία, ιδιαίτερα στην περίπτωση των γυναικών, η ακουαρέλα δεν συγχωρεί. Στο May τα πουλιά-σύμβολα της γυναικείας ευθραυστότητας είναι παγιδευμένα. Η ακουαρέλα τους δίνει υπόσταση αλλά και τα αιχμαλωτίζει πάνω στον κάναβο με το συρματόπλεγμα.
Ανάμεσα στον Μυστικό Δείπνο και στο Συμπόσιο του Πλάτωνα
Οι ιστορίες δημιουργίας μέσα στον εγκλεισμό, πραγματικό ή αυτό της αφάνειας και των κοινωνικών περιορισμών συνεχίζονται στο έργο “The Supper”. Το κολάζ των γυναικών-δημιουργών του έργου με τα σακιά άμμου και το σιδερένιο πλαίσιο/σκαλωσιά που τις κρατά σε απόσταση φέρνουν στο νου έργα οχύρωσης σε μουσεία κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και τρόπους εγκιβωτισμού έργων τέχνης για τη μεταφορά τους.
Η Νόρα δραπέτευσε από το Κουκλόσπιτο
Την έκθεση κλείνει ένα παιχνίδι αντίληψης και μνήμης. Το “Gilt Cage” με άμεσες αναφορές στην εμβληματική Mary Wollstonecraft, τη Βρετανίδα συγγραφέα, φιλόσοφο και δικηγόρο των γυναικείων δικαιωμάτων. Πρόκειται για ένα κομμάτι σπιτιού αποκομμένο από την ολότητά του, εγκλωβισμένο σε ένα κλουβί. Στο εξωτερικό του κλουβιού μια κενή καρέκλα, παρόμοια με αυτή στο εσωτερικό, προκαλεί το θεατή να καθίσει. Σε πρώτη ανάγνωση τα καλυμμένα έπιπλα φέρνουν στο μυαλό απώλεια, προετοιμασία για μεγάλη απουσία, ή εγκατάλειψη. Οι ερμηνείες είναι ανοιχτές, πολλές και πιθανά προσωπικές, όμως η φεμινιστική ανάγνωση του έργου είναι σαφής. Η γυναίκα στο εσωτερικού του κλουβιού έχει δραπετεύσει.
Στην ΕΝΙΑ gallery, η Άρτεμις Ποταμιάνου, σκηνοθετεί εικαστικά επεισόδια που έρχονται σε ευθεία αναμέτρηση με έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος και καταστάσεις όπως η παρουσία, η απουσία, η εγκατάλειψη.
Η έκθεση “I want to be the Hero of my story” θα διαρκέσει από τις 20.10.2023 έως τις 16.03.2024
Kείμενο, Μίνα Καραγιάννη Μουσειολόγος – Επιμελήτρια /@museum.ephemera
