Πολλές γυναίκες που γνωρίζω φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους. Και στην αρχή πίστευα αφελώς ότι θα είναι ένα μυρωδάτο κέικ βανίλιας ή ένα ζευγάρι σκουλαρίκια αλλά τελικά ανακάλυπτα δεξιότητες που με έκαναν να αναρωτηθώ αν η ανικανότητά μου να ανταποκριθώ στη χειροποίητη κατασκευή αποτελεί πια ένα είδος σωματικής υστέρησης.
Δεν ζηλεύω ακριβώς το crafting, αλλά ακόμα εκπλήσσομαι με την αφοσίωση κάποιων (που φαινομενικά δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν) να σκύβουν ευλαβικά πάνω από πάγκους εργασίας και να δουλεύουν πάνω σε μια ιδέα που έχουν στο μυαλό τους. Λαμπάδες, κατασκευές για παιδιά, τσάντες, ρούχα, κοσμήματα, αντικείμενα για το σπίτι… Όλα κατασκευασμένα από τις ίδιες γυναίκες που θα αγόραζαν χειροποίητες δημιουργίες ιταλικών brands.
Τώρα πια μου είναι δύσκολο να διαλέξω από ποια θα επιλέξω ένα δώρο. Η Μαρία φτιάχνει υπέροχα κοσμήματα από παραμάνες ή καουτσούκ, ρίχνει ένα χείμαρρο από rock pins πάνω στο φόρεμά σου και όταν την κοιτάζεις από μακριά αφηρημένα, βλέπεις απλώς μια ξανθιά μαμά αθηναϊκών προαστίων με ολοκληρωμένη τραπεζική καριέρα που τρέχει πάνω-κάτω στην κίνηση της λεωφόρου εκτελώντας δρομολόγια των τριών εφήβων παιδιών της. Ξαφνικά όμως η ίδια μεταμορφώνεται σε μια γυναίκα που βγαίνει μπροστά από όλα τα κλισέ της γενιάς της, βαφτίζει τα δαχτυλίδια της «τραπεζική περίπολο» και σου κλείνει το μάτι για όλα τα στερεότυπα που φαντάζεσαι όταν την βλέπεις να παρκάρει με το αυτοκίνητό της.
Η Βέρα έβαζε την υπογραφή της στο ατελιέ ενός εντύπου με απαιτήσεις δουλεύοντας εντατικά ώρες στον Mac. Προφανώς την ίδια στιγμή ονειρευόταν μακρινά ταξίδια. Τώρα όλα βρίσκονται καταγεγραμμένα στο DNA των παντατίφ της. Υπάρχει η Ζυρίχη, υπάρχει η Άπω Ανατολή – όλα είναι δρόμος και τοπία στα κολιέ της. Η Κατερίνα υπήρξε διευθύντρια περιοδικού διακόσμησης και από το τίποτα σου στόλιζε ένα χώρο λες και ήταν φυσική προέκταση των χεριών της.
Η Μάντα πάλι είναι η πιο κομψή συνεργάτιδα που είχα στα γυναικεία περιοδικά. Ταυτόχρονα όμως και η πιο ταλαντούχα- από την σπιτική της μαγιονέζα μέχρι τις πλεκτές της δημιουργίες τίποτα δεν θυμίζει πάνω της τη χρυσοχέρα της δεκαετίας του ’60. Περισσότερο «Γαλλίδα» από όλες μας στα περιοδικά, creative art director που διαθέτει στη συλλογή της συλλεκτικές χειροποίητες δημιουργίες, ξέρεις ότι μάλλον θα σου πλέξει το πιο σικ μπικίνι από μπρονζέ νήμα για το καλοκαίρι. Η Βάλια πάλι ήταν η έκπληξη. Η μικρότερη έβγαλε την περισσότερη δουλειά: μωρά, ανακαινίσεις σπιτιών, δουλειές στο ίντερνετ, στην τηλεόραση και όμως τα χειροποίητα της γεμίζουν εκδηλώσεις και τις αγκαλιές μας.
Ήταν το άλλοθι τους η κρίση; Τις περισσότερες φορές μου λένε πώς όχι. Άλλωστε και στις χρυσές εποχές των υψηλών αμοιβών, τις παρακολουθούσα να βρίσκουν πάντα ένα μικρό χρονικό κενό για να «κατασκευάσουν» κάτι. Είναι περισσότερο ένα comfort χόμπι που τις απαλλάσσει από το άγχος της καθημερινότητας παρά η τελική λύση στις πληρωμές του μήνα.
Εγώ πάλι μόνο γράφω. Χρόνια τώρα. Βελόνα δεν μπορώ να κρατήσω. Και με το ζόρι μαγειρεύω τα απαραίτητα…
Μαρία Χάνιου
Για τη Δέσποινα:
