Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που ξεχνάνε εύκολα και γρήγορα, αλλά στο βάθος του μυαλού μου πάντα φώλιαζε η αμφιβολία. Πράγματι ξεχνάνε ή απλώς έτσι ισχυρίζονται όταν κάποιος τους ακούει;
Είναι, αλήθεια, πολύ ευχάριστο να μπορείς να αφήνεις εύκολα πίσω σου ανθρώπους και πράγματα, καταστάσεις που σε έφθειραν, σε κούρασαν, έως και σε πόνεσαν, αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, για κανέναν δεν είναι εύκολο. Ακόμη και οι φαινομενικά αδιάφοροι τις περισσότερες φορές χρειάζονται απλώς ένα μελαγχολικό τραγούδι και λίγο κρασί παραπάνω για να ξεσπάσουν σε ομολογίες και δεν είναι κατακριτέο. Είναι όμως αποτελεσματικό;
Σε ένα από τα καλοκαιρινά φετινά αναγνώσματα, τον “Κυνηγό Φαντασμάτων” της Αθηνάς Κακούρη, συναντά κανείς την άποψη ότι “τα τραύματα πρέπει να τα αναμασάμε ξανά και ξανά μέχρι να τα νιώσουμε απεχθή”, και η ηρωίδα Ανέτα δείχνει να πιστεύει ότι η σύγχρονη ψυχολογία το συνιστά ως μέθοδο. Είναι σίγουρα μια μέθοδος, σκέφτομαι, κλείνοντας το βιβλίο και ανοίγοντας τον υπολογιστή γι’αυτό το άρθρο.
Δεν ξέρω, βέβαια, αν η Ανέτα θα συμφωνούσε και με τον αντίλογο ότι κανείς δεν θέλει κατά βάθος να νιώσει απέχθεια για κάτι που κάποτε υποστήριξε με το “ναι” του ή και αγάπησε πραγματικά, αλλά μάλλον να συμφιλιωθεί με αυτές τις επιλογές και να πάει παρακάτω νιώθοντας καλά με τον εαυτό του στο μέτρο του εφικτού.
Οι αναμνήσεις μας είναι κάτι που δημιουργείται και μένει μαζί μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Είναι το παρελθόν μας και αυτό που κάποτε ήμασταν και μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα, λίγο σοφότερους από τότε, αν όλα έχουν πάει καλά. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζούμε αγκαλιά μαζί τους, αλλά δεν σημαίνει και ότι πρέπει να τις φοβόμαστε ή να τις μαχόμαστε, γιατί και τα “Φαντάσματα” επαναστατούν όταν οσμίζονται “Κυνηγούς”.
Και νόημα κανένα δεν έχει να πέφτουμε στην παγίδα της δαιμονοποίησης ανθρώπων και καταστάσεων, γιατί και αυτό δημιουργεί εμμονές. Μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος άνθρωπος και η ίδια κατάσταση που για εμάς ήταν κατάφωρα λάθος, για κάποιον άλλον λειτουργούν εξαιρετικά, επομένως αυτό που ήταν λάθος ήταν ο συνδυασμός που έβγαλε κακές χημικές αντιδράσεις, ανταγωνισμό, ανασφάλειες, πίεση, και όλα αυτά που δεν θέλουμε.
Ευχή μου, λοιπόν, για αυτό το καλοκαίρι είναι οι άνθρωποι και οι εικόνες που χτίζουν τις αναμνήσεις μας φέτος να είναι τέτοιοι και τέτοιες που θα μας κάνουν να χαμογελάμε στη θύμησή τους χρόνια πολλά αργότερα.
Καλή δημιουργία!
