… Κάπου εδώ γύρω θα είναι σίγουρα, χαμένο κάπου ανάμεσα στο 2007 και το 2017, αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης που έφεραν τα πάνω-κάτω στην επαγγελματική και προσωπική ζωή μας, αλλά γιατί δεν φαίνεται να μπορούμε να το ανασύρουμε, ούτε στον εαυτό μας, ούτε στους άλλους;
Να φταίει η οικονομική στενότητα που έχει κάνει τους κυρίους τόσο διστακτικούς; Να φταίει η δική μας κομμένη πιστωτική κάρτα που δεν μας αφήνει να ξαναβρούμε το joie de vivre μας; Αλλά από πότε χρειαζόμαστε τσάντα Fendi και πουκάμισο Armani για να είμαστε γοητευτικοί σε ένα ραντεβού;
Σωστά, κάποτε αυτά τα δύο ήταν συνδεδεμένα και για όσους διάνυσαν την δεκαετία των 30’s μέσα στην κρίση και προσγειώθηκαν τώρα στα 40’s, η συνήθεια αυτή ήταν κάτι παραπάνω από χόμπι σκέψης, ήταν πραγματικό βίωμα. Καλά να πάει κανείς στο μπαρ της γειτονιάς του με τους φίλους του για ένα γρήγορο και φτηνό ποτό. Εδώ κανείς δεν σε κρίνει γιατί όλοι είμαστε το ίδιο. Τι συμβαίνει όμως με τον “εχθρό” επάνω στα δεκάποντα;
Καλύτερες λοιπόν οι επιλογές χωρίς συνέπειες, οι ανακολουθίες, η απομόνωση σε μια ασφάλεια μοναχική. Ακούγεται παράλογο και όμως ένα μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού σκέφτεται κατά αυτόν τον τρόπο και αυτό το μαρτυρούν αναρίθμητες αφηγήσεις για βλέμματα που μένουν βλέμματα, για πρώτα ραντεβού που δεν ακολουθούνται ποτέ από ένα δεύτερο, για αποστασιοποιημένη συμπεριφορά και αδιαφορία.
Φυσικά και υπήρξαμε αποθαρρυντικές κάποτε με τις φουσκωμένες μας απαιτήσεις και το αίτημα για πανάκριβα ξενοδοχεία και δαπανηρές εξόδους, αλλά πόσο μεγάλο μέρος της πίεσης αυτής που θεωρητικά ασκείται στους κυρίους της παρέας προέρχεται από εμάς και πόσο από εκείνους τους ίδιους; Και κυρίως, υπάρχει λύση;
Κάπου εκεί που βρίσκεται καταχωνιασμένο το φλερτ βρίσκεται και η αλήθεια, δηλαδή στη μέση ανάμεσα στους δυο μας, σε εσένα που κοιτάς και μένα και ζυγίζεις τις προθέσεις μου. Άγγελος ή αρπακτικό; Έτσι όπως ζυγίζω και εγώ εσένα και σκέφτομαι, κύριος ή εγωιστής; Τα ερωτήματα βλέπετε δεν έχουν αλλάξει πολύ διαχρονικά. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο φόβος μας που φυλάει πια όχι μόνο την καρδιά μας που έχει σίγουρα πληγεί σε κάποιο σημείο του παρελθόντος αλλά (πλέον) και το πορτοφόλι μας.
Εάν αναζητήσουμε τη λύση, όμως, δεν χρειάζεται να πάμε μακριά.
Παύοντας να υποκρινόμαστε ότι “για εμάς τίποτα δεν άλλαξε”, αυτομάτως αφαιρούμε και από τον απέναντι αυτό το βάρος. Σταματώντας να γκρινιάζουμε και να μελαγχολούμε για αυτά που είχαμε και χάσαμε και μάλλον δεν θα αποκτήσουμε ξανά σύντομα, εστιάζουμε σε αυτά που έχουμε και θυμίζουμε έτσι και στον διπλανό μας την καλή εποχή που η γυναίκα δίπλα του δεν σήμαινε ένα ακόμη άγχος, αλλά ανακούφιση και ζεστασιά από την καθημερινότητα, στήριγμα και τρυφερότητα μέσα στην ημέρα και όνειρα για το μέλλον.
Γιατί πραγματικά μπορεί να χάσαμε τις νέες Louboutin και τα ταξίδια στο Παρίσι, αλλά αν χάσουμε την δυνατότητα να ονειρευόμαστε και να αγαπιόμαστε, τότε οι συνθήκες πραγματικά μας νίκησαν γιατί μας άρπαξαν το σημαντικότερο. Να συνεχίσουμε να τους κάνουμε το χατήρι, τι λέτε;
