Η ζωή είναι ένα μακρύ ταξίδι ατελείωτων προσπαθειών που αποβλέπουν στο να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Πολλά από τα εμπόδια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, τα βάζουμε μόνοι μας όταν δεν βλέπουμε καθαρά την αξία μας. Όσο πιο αδύναμοι νιώθουμε, τόσο πιο ακυρωτικοί γινόμαστε με τις δυσλειτουργικές πλευρές μας.
Αψεγάδιαστα πρότυπα
Είναι πολλοί αυτοί που δεν πιστεύουν στις ικανότητες τους και δεν τολμούν, επιβραδύνοντας έτσι την πρόοδο τους. Έχουν αμφιβολίες για το αν μπορούν να έχουν ίσες ευκαιρίες με τους “άλλους”. Γι’ αυτό συχνά βλέπουμε πως έχουν τη τάση να παραμένουν άπραγοι και αδύναμοι, αντί να προσπαθούν να είναι δραστήριοι και δυνατοί. Χρόνια αργότερα ανακαλύπτουν πως μόνοι τους είχαν εγκλωβιστεί σε μία αναληθή εικόνα του εαυτού τους, επιβάλλοντας του να είναι κάτι που δεν είναι. Σημαντικό ρόλο παίζει και η κοινωνία σε αυτό που προωθεί τα αψεγάδιαστα και γεμάτα αυτοπεποίθηση πρότυπα δυσκολεύοντας κι άλλο τους ανθρώπους με ευαισθησίες, γιατί τους αναγκάζει να δείχνουν δυνατοί.
Ραγισμένοι αλλά δυνατοί
Τα κίνητρα των περισσοτέρων δραστηριοτήτων μας, δημιουργούν την ανάγκη να φαινόμαστε δυνατοί, έξυπνοι, όμορφοι, επιτυχημένοι. Το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται στην δύναμη αυτή καθαυτή και στο πως μπορεί να διατηρηθεί. Έτσι ακόμα και όταν νιώθουμε σωματική ή ψυχική κόπωση την αντιμετωπίζουμε με δυσπιστία για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την υπερπροσπάθεια. “Τι φταίει και φοβόμαστε τόσο τις αδύναμες πτυχές μας; Μπορούμε να είμαστε υπέρ ήρωες;”
Χάνοντας το μέτρο
Παλαιότερα οι άνθρωποι δεν ασχολούνταν τόσο με τις αδυναμίες τους. Ζούσαν με όλα τα μέσα που διέθεταν και δεχόντουσαν χωρίς δυσκολία όσα δεν μπορούσαν να έχουν. Αργότερα οι συνήθειες άλλαξαν. Ο κόσμος έγινε γρήγορος και ανυπόμονος. Καθώς οι ρυθμοί της ζωής αποκτούσαν άλλες ταχύτητες, το μυαλό των ανθρώπων έγινε και αυτό πιο πολύπλοκο. Σιγά σιγά γίναμε ανικανοποίητοι, χάνοντας την ισορροπία μεταξύ διεκδίκησης και ικανοποίησης. Η μεγάλη μας αδυναμία είναι ότι γίναμε αχόρταγοι. Ωστόσο έχουμε κάποια ελαφρυντικά. Κι αυτά, έχουν να κάνουν με τον όχι και τόσο ανθρώπινο τρόπο ζωής μας.
Συνήθειες που μας αποδυναμώνουν
Ας δούμε μερικά καθημερινά λάθη που τρέφουν τις αδυναμίες μας.
- Δεν ξεκουραζόμαστε αρκετά και δεν απολαμβάνουμε τους κόπους μας.
- Δεν μένουμε συχνά μόνοι για να ιεραρχήσουμε τις ανάγκες μας.
- Δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε την γρήγορη ζωή και να μάθουμε από τα λάθη μας.
- Δεν είμαστε επιλεκτικοί, απλοί, ειρηνικοί.
- Είμαστε πολεμιστές και διεκδικούμε την ευτυχία και την επιτυχία με κορεσμένη λαχτάρα.
‘Όλοι οι παραπάνω λόγοι, δεν μας δίνουν δύναμη, αλλά ζητούν να πάρουν από την δική μας.
Μισή αλήθεια
Συνήθως οι αδύναμοι άνθρωποι δημιουργούν στενές σχέσεις με αυτά που πιστεύουν για τον εαυτό τους, κάνοντας τον να νιώθει ντροπή για αυτό που είναι. Δεν γνωρίζουν πως έχουν δύναμη καθώς η δύναμή τους είναι ακόμα εγκλωβισμένη. Εκείνη όμως υπάρχει και τους περιμένει να την ανακαλύψουν και να βρουν την αληθινή τους ταυτότητα. Εκείνο που τους δημιουργεί σύγχυση είναι η αμφιβολία που νιώθουν για τον εαυτό τους. Καθώς και η βεβαιότητα πως θα συνεχίσουν να στερούνται την δύναμη τους. Κρίνουν δε τον εαυτό τους μόνο από την εξωτερική του εικόνα, θεωρώντας πως η λύση θα έρθει αν εφαρμοστεί σωστά και στην δική τους ζωή η μιμητική δύναμη. Είναι πολλοί αυτοί που δεν έχουν αίσθηση των αδυναμιών τους και καταφέρνουν να δείχνουν πιο αποτελεσματικοί. Όμως η γνησιότητα δεν βασίζεται στην τελειότητα. Δεν είμαστε ποτέ σίγουροι πως η καλή εντύπωση που μας κάνει κάποιος είναι πάντα αυθεντική.
Μύθοι και πραγματικότητα
Δεν είναι όλα δεδομένα, ούτε μπορούν να κατακτηθούν εύκολα. Όλα χτίζονται βήμα- βήμα. και η μικρότερη πράξη χρειάζεται δύναμη. Όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν δεξιότητες. Όμως για να τις προβάλλουν ορθά, πρέπει πρώτα να αξιολογήσουν σωστά τις αδυναμίες τους. Όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο δυνατοί, όχι μόνο λόγω των εμπειριών μας, αλλά γιατί αντιλαμβανόμαστε την αξία μας. Είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τις προσπάθειες μας. Κι αυτή είναι η πραγματική μας δύναμη. Έτσι δεν έχουμε ανάγκη να νιώθουμε σημαντικοί και ισχυροί! Άλλωστε οι περισσότερες αρετές για να ευδοκιμήσουν, χρειάζονται ακεραιότητα.
Κείμενο της συμβούλου Επίτευξης Στόχων, Certified Personal Life Coach, Σταυρούλας Χριστοπούλου, flyforyou.gr , [email protected]
πόσο,μα πόσο δίκιο έχετε!!βλέπετε σε βάθος τα πράγματα!ευχαριστούμε πολύ!παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τα αρθρα σας.
Δεν μπορώ να μην συμφωνήσω απόλυτα Μ όλα αυτά που διαβάζοντας τα με δυναμώνουν και επιβεβαιωνουν τις κρυφές σκέψεις μου και που είναι καιρός πια να γίνουν και φανερές!!! Είσαι απίστευτη πάντα με σωστά δομημένο λόγο και φυσικά πάντα ουσιαστικό!!!είμαι μεγάλη σου φαν και περιμένω πάντα με αγωνία τα άρθρα σου που πάντα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον!!!!
Όλα είναι θέμα παιδείας καθώς κι εφοδίων που λαμβάνουμε μέσω του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Αν από τα παιδικά μας χρόνια μάθαμε και συνηθίσαμε στην ολιγάρκεια, όχι απαραίτητα για να μην επιβαρύνουμε οικονομικά τους γονείς μας, αλλά γιατί βολευτήκαμε σ΄αυτή την κατάσταση, τώρα πλέον σε μια πιο ώριμη ηλικία καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε πλέον τη δύναμη, το σθένος και τις αντοχές να διεκδικήσουμε το κάτι παραπάνω σε κάθε έκφανση της ζωής μας.
Ναι λοιπόν στην ποιότητα και στη διεκδίκηση μιας όσο το δυνατόν καλύτερης και άνετης ζωής, φρένο όμως και σαφή όρια στο συνεχές κι άρρωστο κυνήγι του άπιστου στόχου.
Κάποιοι από εμάς, μέσω του οικογενειακού μας περιβάλλοντος συνηθίσαμε και κάναμε τρόπο ζωής την ολιγάρκεια. Όχι απαραίτητα για να μην επιβαρύνουμε οικονομικά τους γονείς μας, αλλά γιατί απλά αυτή ήταν η αντίληψή μας περί αγαθών κατά τη νεανική μας ηλικία. Αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι καθώς ωριμάζαμε, βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να μην μπορούμε να διεκδικήσουμε πλέον ή να απαιτήσουμε το κάτι παραπάνω σε κάθε έκφανση της ζωής μας, προκειμένου αυτή να γίνει ακόμα καλύτερη. Χωρίς να έχουμε βάλει απαραίτητα τον πήχη τόσο ψηλά στοχεύοντας το άπιαστο όνειρο και χωρίς να έχουμε τρελές απαιτήσεις από τον εαυτό μας, βλέπαμε ως απλοί παρατηρητές τις μέρες να περνούν και τις ευκαιρίες να χάνονται, η μία μετά την άλλη.
Οι άνθρωποι αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους, ερωτευόμαστε, κάνουμε όνειρα, βάζουμε στόχους πάντα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, βάζουμε όρια στις σχέσεις μας και λέμε “όχι” σε ό,τι μας τραβάει πίσω ή μας αφήνει στάσιμους σ΄ένα σημείο!
Άλλωστε αυτό είναι και το μεγαλείο της ζωής!