Θεωρώ τον εαυτό μου ένα υπερβολικά αισιόδοξο και θετικό άτομο. Πιστεύω, απόλυτα, πως η ζωή είναι χαρά. Χαρά και ένα ατελείωτο πανηγύρι. Αυτή η στάση της ζωής ποτέ δεν μου δημιούργησε προβλήματα. Αντίθετα μου έλυνε. Και όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σ’ αυτή τη ζωή, έρχεται η στιγμή εκείνη που όλο αυτό ανατρέπεται και το να είσαι θετικός κάπου, τελικά σου προκαλεί τρόμο… Διάγνωση: Θετική στον covid-19!
Κι εκεί που όλα κυλούσαν τόσο υπέροχα, με τη ζωή μου να βρίσκεται στον γνωστό της ρυθμό υποχρεώσεων και τρελής δουλειάς , με τα σχέδια στο κεφάλι μου να στριμώχνονται ποιο θα πραγματοποιηθεί πρώτο… Έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή στη ζωή που συνειδητοποιείς πως τίποτα τελικά δεν ελέγχεις… Τίποτα δεν ορίζεις. Και όλη η ζωή που έχεις προγραμματίσει τόσο αριστοτεχνικά και λειτουργικά, πάει περίπατο!
Πρώτο συναίσθημα: τρόμος!
Ξαφνικά αρχίζουν να περνάνε μπροστά από τα μάτια σου όλες εκείνες οι εικόνες που παίζουν καθημερινά τα κανάλια. Με τις γεμάτες εντατικές και τα ασθενοφόρα να κάνουν παρέλαση έξω από τα νοσοκομεία. Και σκέφτεσαι τον εαυτό σου μέσα σε εκείνα τα ασθενοφόρα, μέσα στην εντατική, μόνη σου, να μην μπορείς να αναπνεύσεις και να αναρωτιέσαι πόσο χρόνο ζωής έχεις ακόμα! Κι όλα αυτά να τα σκέφτεσαι ενώ έχεις απλά ρίγη και κάποια δέκατα.
Ενώ παράλληλα ακούς απίστευτους αριθμούς… τόσα τα κρούσματα… τόσοι οι διασωληνωμένοι… τόσοι αυτοί που δεν τα κατάφεραν! Και αναρωτιέσαι… εσύ ποιος αριθμός θα γίνεις; Σε έχουν κάνει να πιστέψεις πως η ζωή σου μετράει ώρες! Στην καλύτερη περίπτωση κάποιες μέρες!! Και τώρα τι πρέπει να κάνεις; Να αρχίσεις να αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου; Να κάνεις τον απολογισμό της ζωής σου; Η μήπως να τακτοποιήσεις τράπεζες, λογαριασμούς και κληρονομικά;
Λογική και ψυχραιμία
Και κάπου εκεί, πρέπει να ενεργοποιήσεις τη λογική σου και κάτι ακόμα πιο σωτήριο … την ψυχραιμία σου! Ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου την παρούσα στιγμή είναι μόνο ένας άνθρωπος… ο γιατρός σου! Αν βέβαια ο γιατρός σου είναι από εκείνους τους γιατρούς που προσπαθούν να δώσουν λύσεις και να είναι δίπλα σου γιατί κατανοούν την ανησυχία και το φόβο σου. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι γιατροί που σου λένε απλά κάτσε και περίμενε και άμα νιώθεις ότι πεθαίνεις ειδοποίησέ με! Αυτούς ορκίζεσαι ότι, αν γίνεις καλά, μπορεί και να πας να τους δείρεις κάποια στιγμή!
Εμπιστεύεσαι, λοιπόν, τον καλό γιατρό σου και ξεκινάς να ηρεμείς. Τότε αρχίζεις να σκέφτεσαι πως τίποτα από όλα αυτά που φοβάσαι δεν θα συμβεί. Γιατί θα κάνεις ό, τι περνάει από το χέρι σου για να μη συμβεί!
Η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό
Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθούμε, κανένας από εμάς δεν μπορεί στην πραγματικότητα να σταματήσει την εμφάνιση διαφορετικών σκέψεων και συναισθημάτων. Σκέφτεσαι ότι όσο αισιόδοξος και δυνατός κι αν είσαι, ανίκητος δεν είσαι. Είσαι άνθρωπος… δεν είσαι ούτε υπεράνθρωπος, ούτε υπερήρωας. Ο φόβος σε κάνει να νιώθεις μικρός. Το μυαλό ονειρεύεται πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις αν δεν είχες αρρωστήσει και αν ήταν όλα φυσιολογικά, μόνο που δεν μπορείς να τα κάνεις πια. Γιατί κάθε μέρα προστίθεται και ένα καινούριο σύμπτωμα. Παραπάνω δέκατα, μεγαλύτερη εξάντληση, πιο συχνοί πονοκέφαλοι… Δεν έχεις τη δύναμη να ελέγξεις τίποτα και συνειδητοποιείς πως όλα αυτά που λέμε τυπικά και από συνήθεια οι άνθρωποι – πως η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό- έρχεται η στιγμή εκείνη που η πρόταση αυτή αποτελεί πλέον την ουσία της ζωής σου και τίποτα τυπικό δεν υπάρχει σ’ αυτό.
Το τέλος της γκρίνιας
Σκέφτεσαι πως είσαι μόνος σου! Η μοναξιά είναι από τα πιο δύσκολα στάδια αυτής της νόσου. Είναι που κανείς δεν μπορεί να είναι εκεί μαζί σου να σε φροντίσει, να σε προσέξει και να σε νταντέψει που ανησυχείς και φοβάσαι… Eίναι που το τηλέφωνο και οι βιντεοκλήσεις ξαφνικά έγιναν τα υποκατάστατα των ανθρώπων, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να τους νιώσεις κοντά σου… Σου λείπει η αγκαλιά, η αγάπη και η στοργή , που σκεπάζουν κάθε πόνο και κάθε σύμπτωμα κακό.
Σκέφτεσαι πόσο χαζός υπήρξες που γκρίνιαζες ότι δεν έχεις χρόνο να ξεκουραστείς και σου έφταιγε η μέρα που είχε μόνο 24 ώρες και δεν τα προλάβαινες όλα και είχες νεύρα και θυμό… Και ξαφνικά καταλαβαίνεις πόσο πολύ σου λείπει η κούραση και η ρουτίνα σου και οι ατελείωτες υποχρεώσεις σου και υπόσχεσαι ποτέ πια να μην ξαναγκρινιάξεις!
Το δώρο της αγάπης και η δύναμη του “μπορώ”
Αυτές τις δύσκολες στιγμές ανακαλύπτεις την αγάπη. Ανακαλύπτεις πόσο αγαπάς και πόσο σ’ αγαπάνε οι άνθρωποι. Ανακαλύπτεις πόσοι συμπάσχουν μαζί σου, πόσοι θέλουν να σε βοηθήσουν και πόσοι το κάνουν κιόλας. Και αυτό είναι ευλογία. Η αγάπη είναι η ευλογία και είναι και η θεραπεία… Η αγάπη, η οικογένεια και οι αληθινοί φίλοι!
Ζωή! Η ζωή, δεν έχει μόνο σκοτάδι και θλίψη, είναι γεμάτη με χρώματα και αυτό την κάνει όμορφη. Και ναι, δεν είναι τι σου τυχαίνει στη ζωή σου. Είναι ο τρόπος που το ερμηνεύεις και τα μαθήματα που παίρνεις. Άσχετα με το τι έρχεται στο δρόμο σου, οφείλεις να παλέψεις. Οφείλεις να βρεις εκείνο το «μπορώ» που κρύβεις μέσα σου και να το στήσεις!
Η δοκιμασία κρύβει ευτυχία
Δεν χρειάζεται να αρρωστήσουμε για να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα άλλο παρά μόνο για να απολαμβάνουμε την κάθε ανάσα που παίρνουμε! Συνηθίζω να συμβουλεύω τους ανθρώπους, όμως ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι για να μοιράσω συμβουλές. Είναι για να τονίσω την αξία της ίδιας της ζωής!
Φρόντισε τον εαυτό σου και μοίρασε αγάπη. Να ρουφάς την κάθε στιγμή, να είσαι ευγνώμων για το κάθε λεπτό που ζεις. Να κάνεις τρέλες, να λες την αλήθεια και να σέβεσαι τα δώρα που σου χαρίζονται απλόχερα, όπως η υγεία σου, το χαμόγελό σου, η απλή καθημερινότητά σου! Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα άλλο!
Γίνε όμορφη, και μέσα σου και έξω σου, και την επόμενη φορά που θα αποφασίσεις να θυμώσεις γι’ αυτά που δεν έχεις… θυμήσου να πεις «ευχαριστώ» γι’ αυτά που ήδη έχεις. Βοήθησε κάποιους ανθρώπους που δεν είναι τόσο τυχεροί όσο εσύ και δεν έχουν κανέναν δίπλα τους για να πάρουν δύναμη κι αγάπη! Στάσου κοντά τους, με όποιο τρόπο μπορείς, γιατί κανείς δεν αξίζει να είναι μόνος του.
Και ναι… μπορώ να πω πως μέσα από όλη αυτή τη δυσάρεστη διαδικασία έγινα πιο ευτυχισμένη! Έγινα καλύτερος άνθρωπος… έγινα πιο αισιόδοξη, πιο ζωντανή, πιο ευγνώμων για τη ζωή που έχω, για τους ανθρώπους που έχω, για την οικογένεια που έχω, για τους φίλους που έχω… Αλλά και η ίδια η ζωή, με όποιο τρόπο μπορεί, έρχεται να μου το φωνάξει κι αυτή με τη σειρά της, στην πρώτη βόλτα που έκανα με το αυτοκίνητό μου και τέρμα τη μουσική μου: «Ωραία μέρα, τα όνειρά μου πάλι να ξυπνήσω. Ο κόσμος μου πάει, μα τώρα… του πάω κι εγώ…!»
Φωτογραφία: Marco Testi.
Κείμενο της Certified Life & Business Coach και Επικοινωνιολόγου Αφροδίτης Χόντου.